Ondanks mijn vanzelfsprekende cynisme en mijn reflexieve scepsis, ben ik in wezen een vertrouwende ziel. Ook al weet ik hoe corrupt en onbetrouwbaar zoveel mensen zijn, toch geef ik ze instinctief het voordeel van de twijfel. Tot het tegendeel bewezen is, ga ik ervan uit dat de meeste mensen niet oneerlijk zijn en neem ik ze voor waar aan.
Door deze delicate evenwichtsoefening slaag ik erin om de “Schapen” algemeen te veroordelen, terwijl ik toch bezorgd ben over het welzijn en de rechten van het Volk, inclusief diegenen die zich niet bewust zijn van de criminele tirannie om hen heen. Het is niet gemakkelijk om een populist te zijn, die de macht van het Volk bevordert, als zo velen van hen genoeg gehersenspoeld zijn om uit te halen naar boodschappers zoals ik, die alleen maar proberen om hun burgerlijke vrijheden te verdedigen. Wie weet hoeveel van hen er voorstander van zouden zijn om mensen zoals ik in de FEMA-kampen te gooien, omdat ze erop wijzen hoe erg ze genaaid worden? Ze zijn geconditioneerd om zich te gedragen als Pavloviaanse honden, wachtend op de bel die gaat rinkelen, schrijft Donald Jeffries.
Het vreemde aan de Schapen, die een duidelijke meerderheid vormen in het aftakelende Amerika 2.0, is dat de meesten van hen sceptisch zijn over verkopers, of verkoopmedewerkers, bijvoorbeeld. Verkopers. Ze deinzen terug voor alles wat “te mooi lijkt om waar te zijn”. Ze hebben een hekel aan “snel rijk worden” programma’s. Zelfs als ze een volkomen legitieme cheque aangeboden zouden krijgen, voor een aanzienlijk bedrag, zonder een contract te ondertekenen dat hen in iets snoods zou verwikkelen, zouden ze nog steeds het adagium “There’s no such thing as a free lunch” uitspreken. De Schapen hebben echt een hekel aan “free lunches”, zelfs als zij het eten voor hun rekening nemen. Ik heb grondig gedocumenteerd hoe er “free lunches” zijn in deze gemanipuleerde economie, in mijn boek Survival of the Richest. Maar “free lunches” zijn alleen voor de elite.
Ik begrijp deze mentaliteit tot op zekere hoogte. Ik hang onmiddellijk op bij verkoopbellers. Nu de meesten duidelijk uit India komen en belachelijk ongepaste ‘Murricaanse’ namen krijgen toegewezen, reageer ik soms met een pittig: “Niet geïnteresseerd. En uw naam is niet Kyle!” Maar de arme bedelaars bij stoplichten krijgen vaak een paar dollar van me. De Schapenmentaliteit is echter om te vermoeden dat deze zielige individuen een slinks bijbedoeling hebben. Ik heb ze bij echt koud weer of tijdens een hevige regenbui bij de stoplichten zien staan. Dat is een hoop moeite voor een dollar hier of daar. Duidt het niet op een soort ijver om daar gewoon te staan bij slecht weer? Ik vind dat geen luiheid.
Maar terwijl de Schapen sceptisch staan tegenover degenen die zich voordoen als verkopers en schijnbaar daklozen die om een aalmoes vragen, zijn ze schokkend acceptabel voor de instellingen die bijna allemaal gefaald hebben. Je weet wel, de instellingen die een marktplaats hebben opgebouwd die ervoor zorgt dat meer dan 70 procent van hen leeft van salarisstrookje tot salarisstrookje. Dat zorgt ervoor dat ongeveer hetzelfde percentage minder dan $1000 spaart voor noodgevallen. Een systeem dat de onderste helft van het land heeft veranderd in de grootste onderklasse die de wereld ooit heeft gezien, met slechts één procent van de totale rijkdom in hun portefeuilles. Nou, om precies te zijn, eigenlijk minder dan één procent.
De Schapen kunnen een individuele verzekeringsverkoper in twijfel trekken, maar ze trekken de verzekeringsindustrie zelf niet in twijfel. In Survival of the Richest heb ik uitgelegd hoe rampzalig verzekeringen zijn voor bijna iedereen. Als je een levensverzekering hebt, is de enige manier om te “winnen” zo snel mogelijk te sterven. Je moet een autoverzekering hebben voor het “voorrecht” om te rijden. De schapen herinneren je daar graag aan. “Autorijden is een voorrecht, geen recht”, brabbelen ze vol zelfvertrouwen. Betaal gewoon op tijd en je zit goed. Maar als je eens in de dertig jaar een ongeluk krijgt, gaan je tarieven omhoog, zelfs als je geen schuld hebt. Of je polis wordt zelfs geannuleerd. Verzekeren is dus eigenlijk een truc waarbij geld wordt afgeperst voor dingen die kunnen gebeuren, maar als ze gebeuren, zit je in de problemen. Nogmaals, tenzij je sterft. Dan win je.
De Schapen begrijpen niets van de echte afpersing. De zwendels die alle nepdaklozen in de wereld niet konden bedenken. Medicare, bijvoorbeeld. Ik denk dat ik de enige persoon in de wereld ben die erop wijst wat een slechte deal Medicare is. Laten we eens kijken, je betaalt je hele volwassen werkzame leven aan dit systeem. Wanneer je dit fantastische “voordeel” na je pensionering ontvangt, moet je nog steeds een maandelijks bedrag betalen. Ik denk dat het nu meer dan $150 is. En je fantastische “uitkering” dekt maar 80 procent van je “gezondheidszorgkosten”. Toen ik nog een gespierde jongen was in de mooie dagen van Amerika 1.0, was dat het slechtste plan dat een werknemer kon krijgen. Jarenlang werd 100% van mijn “gezondheidszorg”-kosten gedekt door mijn werknemersplan. 20 procent van alle medische kosten kan de financiële ondergang betekenen. En Bernie Sanders wil “Medicare for all”.
Veel Republikeinen willen natuurlijk helemaal geen Medicare. Ze willen geen sociaal vangnet. Het is communistisch. Zoals Rush Limbaugh zei, voordat hij stierf aan kanker – de plaag die iets meer dan honderd jaar geleden in de wereld werd geïntroduceerd en op dezelfde manier kon worden “genezen” als waarop het werd geïntroduceerd – “gezondheidszorg” is geen recht. Het is een voorrecht. Net als autorijden. Je koopt de “gezondheidszorg” die de gemanipuleerde markt je toestaat je te veroorloven. Leef niet boven je stand. Als je moet sterven aan kanker, doe het dan en zwijg erover. Waarom zou de belastingbetaler moeten betalen voor al jouw “verkeerde keuzes”? Het is niet zo dat belastingbetalers veel meer betalen voor bijvoorbeeld de verachtelijke inlichtingendiensten, waarvan de budgetten topgeheim blijven, een heleboel andere ongrondwettelijke agentschappen en voor wegen en elektriciteitsnetten die niet gerepareerd worden.
Terwijl de meeste Amerikanen hun gevoel voor empathie verloren lijken te hebben, behoren de Schapen in dit opzicht tot hun eigen categorie. Zij zijn degenen die rondreden met bumperstickers als “Shit happens and then you die” en “Wie sterft met het meeste speelgoed wint”. Al in het midden van de jaren zeventig riepen ze het charmante “Klinkt als een persoonlijk probleem” als een oproerkraaier zoals ik iets in twijfel trok. Nog niet zo lang geleden, tijdens de begindagen van Amerika 2.0, besteedde een groepje Schapen dat zich op Black Friday uitsloofde geen aandacht aan een man die dood neerviel in een gangpad bij Target. Ze konden niet eens 911 bellen. Schoonmaak in gangpad zeven! Wie anders dan Schapen wagen zich op Zwarte Vrijdag? Voor geweldige denkbeeldige “deals”.
De Schapen zijn degenen die hun woede uiten op de weg. Soms bumperkleven ze en rijden ze te hard, maar mijn ervaring is dat het controlefreaks zijn die andere bestuurders willen frustreren. Misschien heb ik gewoon pech, maar letterlijk elke bestuurder die ik achter me heb gaat te langzaam. De enige snelheidsovertreders zitten altijd achter me. IJzeren regel van de weg – langzaam voor, snel achter. Zij zijn degenen die tien seconden aarzelen bij een groen licht van dertig seconden. En bijna geen van de Schapen achter hen toetert. Als ze dat wel doen, lopen ze het risico dat een agressieve Schapenman – die zeker niet agressief zal zijn over het verlies van vrijheid – uit zijn auto springt en hen confronteert. Hoe durf je me eraan te herinneren dat ik niet oplette! Wil je dat ik de politie bel? En het is waar, de politie zal altijd de kant van de Schapen kiezen, omdat ze bijna allemaal Schapen zijn.
De Schapen steunen de eindeloze oorlogen en zijn waarschijnlijk de overgrote meerderheid van de vrijwillige soldaten. Het feit dat sommigen van hen gewond raken of sterven in deze oorlogen weerhoudt hun families er niet van om de volgende ongrondwettelijke en onnodige buitenlandse interventie te steunen. Soms krijgen ze postuum medailles en met vlaggen omwikkelde doodskisten raken nooit uit de mode. Hoewel dit werkt bij Schapen, laten anderen, zoals mijn vriendin Cindy Sheehan of de familie van voormalig NFL-speler Pat Tillman, zich niet zo gemakkelijk sussen. Niemand die sterft in deze bankiersoorlogen is een held. Een van de grootste anti-oorlogsstemmen van de twintigste eeuw, JFK’s vader Joe Kennedy Sr., vroeg ouders ooit om één enkele goede reden te geven waarom hun kinderen in welke oorlog dan ook zouden moeten sterven.
We zijn hier zelf ook in oorlog, met de Schapen. Het zijn zij die we moeten overtuigen en bekeren, als we ooit een meerderheid willen hebben die groot genoeg is om het juk van het tirannieke leiderschap omver te werpen. De Schapen zijn degenen die in jury’s zitten die burgers levenslang zonder voorwaardelijke vrijlating naar de gevangenis sturen op basis van dubieuze, vaak ingetrokken getuigenverklaringen. Ze begrijpen “redelijke twijfel” net zo goed als ze de Bill of Rights begrijpen. Maar ze zijn ook heel goed in staat om verdachten vrij te spreken als het bewijs tegen hen lijkt te zijn. Ze zijn hier vooral effectief in als ze het lot van één van die ongelooflijk zeldzame rijke verdachten, en/of één of andere typisch lachwekkende Amerika 2.0 beroemdheid, in handen hebben.
De Schapen zijn degenen die bij elke verkiezing de slechtste mensen op aarde, onze politieke “vertegenwoordigers”, weer op hun post stemmen. Met een gemiddelde van ongeveer 96 procent. Dit is een lager verloop dan in het Politbureau op het hoogtepunt van de Sovjet-Unie. Dus het is iets voor de Schapen om trots op te zijn. Dat veronderstelt natuurlijk dat ze de stemmen eerlijk tellen, of zelfs helemaal niet tellen. Maar de Schapen geloven niet in de mogelijkheid van verkiezingsfraude. De daklozen die bedelen? Natuurlijk, dat is fraude. Maar onze geliefde leiders zouden nooit een systeem opzetten waarbij het onmogelijk is om ze te ontslaan door ze weg te stemmen. Terwijl ze volhouden dat jij de macht hebt. Elke stem telt! Zorg er alleen voor dat je op de zittende stemt.
De Schapen waren op hun slechtst tijdens de Plandemie, de Grootste Psyop in de Geschiedenis van de Wereld. Lees er alles over in mijn eigen Masking the Truth: How COVID-19 Destroyed Civil Liberties and Shut Down the World, het meest in de schaduw gestelde, verboden boek ter wereld. Probeer het te beoordelen op Amazon. Misschien laten ze het toe. Velen hebben me verteld dat hun recensies nooit zijn geplaatst. De Schapen zijn nog nooit zo Schapenachtig geweest als sinds begin 2020. Ze dragen hun belachelijke maskers overal, zelfs als ze alleen in hun auto rijden. Elleboogstoten in plaats van handen schudden. Geen knuffels of kussen. Geen afscheid van opa en oma. Gedachteloos de prik accepteren. Niet protesteren als kinderen plotseling hartaanvallen krijgen. Absolute gehoorzaamheid.
De Schapen zijn degenen die hun inhoudsloze sociale media pagina’s sieren met deugdzaamheidssignalen over gevaccineerd zijn en Deep State propaganda zoals “I Stand With Ukraine”. Natuurlijk, ze scheppen eindeloos op over de geweldige prestaties van hun kinderen of tot nadenken stemmende foto’s van hun katten, maar ze dragen roze tijdens de Breast Cancer Awareness Month. En ze knijpen geen oog dicht als er vrouwen aan blijven sterven, ondanks alle “vooruitgang” die is geboekt met de miljarden die zijn ingezameld. En ze huilen om de eindeloze St. Jude’s tv-reclames, waarin de helft van de tijd wordt onthuld dat het arme kind in kwestie al is overleden. Maar geef ons meer geld, want we doen wonderen. Ik krijg ook tranen in mijn ogen als ik ze zie, maar om andere redenen.
De Schapen zijn degenen die onzinnige rages en trends creëren. Dit gaat eeuwen terug, zoals werd gedocumenteerd in het nog steeds interessante boek Popular Delusions and the Madness of Crowds. Degenen die zich identificeren als vrouwelijke Schapen zijn bijzonder goed in dit soort dingen. Ik denk bijvoorbeeld aan de veel te dure cupcakes voor fijnproevers. Voorbeelden uit het verleden zijn onder andere het kapsel met de Mullet. Of echt “big hair” in het algemeen. Dat is niet goed terrechtgekomen. Wijde pijpen. En nu spijkerbroeken met gaten in de knieën. Ik had veel broeken die zo eindigden. Wie had dat gedacht? Als ik ze kon vinden, kon ik voorop lopen. Een logische uitbreiding hiervan zouden sokken zijn met kant-en-klare gaten erin. Nu heeft iedereen daar wel een mooie verzameling van. Wat dacht je van shirts met kant-en-klare vlekken? De verkeerde mensen dragen al broeken die hun bilspleet onthullen. Zo veel mogelijkheden.
De Schapen zijn dus altijd enthousiast als het gaat om populaire trends. Die natuurlijk worden gedicteerd door dezelfde corrupte autoriteiten die ze op onverklaarbare wijze vertrouwen. Veel van deze trends zijn tegenwoordig afkomstig van de laagst opgeleide mensen in de verheerlijkte ‘hood’. Broeken die onder de taille worden gedragen. Baseballpet opzij gedragen. Maar de Schapen volgen trouw, zelfs tot het punt dat ze zich het gebrekkige Engels van het getto cultureel toe-eigenen. Don’t ‘dis me! She’s a ho! My bad. What up? De zogenaamd intelligentsten onder ons, degenen met een IQ dat twee keer zo hoog is als dat van degenen die ze imiteren, gooien hun handen in de lucht en vieren onjuiste grammatica als “Ebonics”, alsof het Latijn is. Zij zijn “opgeleide” Schapen. Ze zijn goed.
Als je met een gemiddelde Schaap praat over de “magische” kogel bij de moord op JFK of het instorten van Gebouw 7 op 9/11, wordt hun misleide Spidey Sense geactiveerd. Uh, oh, dat klinkt als één van die “samenzweringstheorieën” waar de zuivere, niet overbetaalde, “onderzoeksjournalisten” op televisie ons voor waarschuwen. Ze herkennen “desinformatie” als ze het horen. Ze staan klaar om de ““If you see something, say something” hotline te bellen, als die nog bestond. Natuurlijk belde Alex Jones die in de uitzending en ontdekte dat ze nooit opnamen. Het is een psyop-ding, je zou het niet begrijpen. Ze zijn bang voor “Hamas” of “Isis” of wat dan ook dat de jure het etiket “terrorist” opgeplakt krijgt. Maar geen no-knock SWAT team invallen van onze eigen wetshandhaving. Tenzij het hen overkomt, natuurlijk. Wat nooit zal gebeuren. Wat kan jou het schelen, als je niets te verbergen hebt?
Ik vraag me wel eens af wat de verhouding tussen het Volk en de Schapen was ten tijde van de Onafhankelijkheidsoorlog. Of tijdens de Burgeroorlog. Zelfs toen waren er zeker genoeg. Maar onze stichters konden de grondwet zeker niet beginnen met “Wij de Schapen”. Dat zou beledigend zijn geweest. Ik bedoel echt beledigend, niet “ik heb een veilige plek nodig met mijn hulpdier” soort van “beledigend”. Ik denk dat de grondleggers spraken over een ideaal “Volk” dat zijn eigen vrijheid zou waarderen en koesteren. Vandaag de dag zijn er zeker meer mensen (nou ja, Schapen) die hun eigen vrijheid niet waarderen dan wel. Ze hebben immers gehoord dat zulke dingen “de democratie bedreigen”. Zoals protesteren tegen de uitslag van een verkiezing. Of iets in twijfel trekken over een breed uitgemeten gebeurtenis.
Ik ben zo dankbaar voor de vele mensen die elke dag contact met me opnemen en aardige dingen over mijn werk zeggen. Die allemaal waarde hechten aan hun menselijke vrijheid en bovendien erg begaan zijn met de erbarmelijke toekomst die we voor onze kleinkinderen verzekeren. Onze kinderen leven er al in. Ze kennen de sombere realiteit van heel weinig kansen. Van slechts een fractie van de banen die genoeg betalen om zelfstandig te leven, laat staan om de middenklasse levensstijl op te bouwen die hun ouders genoten. Van dating apps en mogelijke rechtszaken over een “ongepaste” aanraking of zelfs opmerking. Van Bidenonmics, waardoor velen van hen gedegradeerd zijn tot het nemen van Uber naar hun laagbetaalde baan. Een baan die hen niet genoeg betaalt om hun eigen voertuig te kopen en hun eigen veel te dure benzine te tanken.
Ik vraag me af wat Huey Long privé dacht over Het Volk. Hij was tenslotte de laatste ambtenaar die iets wezenlijks voor hen deed. Misschien waren ze toen niet zo dom, zelfs niet in Louisiana, waar ze, tot hij aan de macht kwam, erbarmelijk ongeschoold waren. Als ik mensen vertel over het delen van de rijkdom, wat Huey’s belangrijkste onderwerp was, deinzen ze terug als bange dieren en sissen ze (nou ja, het klinkt een beetje als een sissen), “dat is gewoon klasse afgunst!”. Ik denk dat ongeveer 80 procent van de Amerikanen jaloers zou moeten zijn op mensen die net zoveel “verdienen” met een belastingvrije “prestatiebonus” als ze betaald krijgen voor eeuwen werken met hun zielige salarissen. 80 procent van de Amerikanen moet verliezen, net als in de casino’s, zodat 20 procent kan blijven winnen.
Ik kijk graag naar Frank Capra-films omdat ze altijd mijn populistische impulsen versterken. Mijn latente idealisme. Mijn misschien naïeve geloof dat zelfs de Schapen bewogen en geïnspireerd kunnen worden om hun gedachten te openen. Om te zien dat de keizer poedelnaakt is. Daarom hou ik nog steeds van de seculiere feestdagen. Charles Dickens liet in mijn ogen het grootste verhaal uit de Engelse literatuur zien dat er zelfs voor de meest hopelozen onder ons hoop is. Als de Ebenezer Scrooges van de wereld verlost kunnen worden, zoals Saul op de weg naar Damascus, waarom dan niet de meest koppige Schapen in Amerika 2.0? Stel je voor dat alle blijdschap en vrijgevigheid die we tijdens de feestdagen zien, de norm wordt. Het “nieuwe normaal”, zo je wilt. Maar nu klink ik als een Hallmark-kaart.
Als ik voor de miljardste keer naar It’s a Wonderful Life kijk, zie ik geen Schapen. Ik zie Wij het Volk. Ik ben net zo vol van misschien wel irrationeel optimisme als vroeger toen ik stomdronken werd in de wilde, wilde dagen van de late jaren 1970-1980. Dansend met een figuurlijke lampenkap op mijn hoofd. Mijn armen om iedereen heen slaan en onmogelijke plannen maken die de wereld veel beter zouden maken. Nu word ik nooit meer dronken. Misschien moet ik weer gaan drinken. Ik was een geweldige dronkaard. Ik probeerde nooit problemen te veroorzaken. Mensen waren graag bij me in de buurt. Als je bedenkt hoe extravert en spraakzaam ik nuchter ben, is het moeilijk voor degenen die me nu kennen, maar me toen niet kenden, om zich voor te stellen dat ik nog persoonlijker zou zijn, maar alcohol had dat effect op me.
Ik heb een quixotische relatie met Het Volk. En dat komt door alle problemen die de Schapen veroorzaken. Je kunt met recht zeggen dat de Schapen alle problemen veroorzaken. Vanwege hun onbreekbare vertrouwen in de machtige schurken die samenspannen tegen het publiek, inclusief henzelf, als een manier om zaken te doen. Vanwege hun bereidheid om de meest smerige propaganda denkbaar te slikken, van valse vlaggen tot sociale distantiëring. Vanwege hun onvermogen om karakter of motieven te beoordelen, als het gaat om iets van werkelijke betekenis. Misschien heb ik een nieuw soort Stockholmsyndroom ontwikkeld. Een nieuwe variant, om hun eigen taal te gebruiken.
Ik weet dat ze slapen. Ik heb in de loop der jaren zonder succes geprobeerd genoeg van hen wakker te maken. Ik weet dat ze ondankbaar zouden zijn, zelfs als ik ze zou kunnen helpen. Ik weet dat ze in een oogwenk de autoriteiten over me zouden bellen als ze de meest bescheiden beloning zouden krijgen voor het aangeven van Gedachtencriminelen. Ze praten achter je rug om, zijn ontrouw, ondankbaar, doen je pijn, maar behouden het vermogen om zichzelf als slachtoffer te zien. Als je het logisch bekijkt, is Het Volk het niet waard om zorgen over te maken, omdat zoveel van hen Schapen zijn. Maar je vijand liefhebben als jezelf houdt natuurlijk ook in dat je van Schapen houdt. Macht corrumpeert en zou altijd gedecentraliseerd moeten worden. Zelfs als degenen die ervan profiteren het niet waard zijn. Ik kan er niets aan doen. Ik ben als populist geboren.
Zoals we inmiddels allemaal weten is er een handjevol wezens dat zich elites noemt en die spelen voor God. Ze hebben de rol van een ouder die een kind opvoed en ze maken zo veel mogelijk kinderen onwetend, want onwetende kinderen doen kwaadaardige dingen zonder dat ze er bij stilstaan. We leven in een piramidespel waar iedereen elkaar als in de Hunger Games moet bevechten. Alles draait om strijden en complexiteit zodat we nergens wat van snappen en terwijl we druk zijn net (wed)strijden worden we kaalgeroofd. We leven in een piramidespel en de top heeft de wereld zo ingericht dat wij nooit nooit nooit winnen of macht of echte vrijheid krijgen.
Haha Rommel, is Donald een broer van je? 🙂 Mooi stuk, herkenbaar voor bijna iedereen hier denk ik.
Schapen zijn de reden dat we in deze ellende zitten. In dit ene aspect ben ik het eens met het WEF, ze zijn nutteloze eters. Sterker nog, destructieve eters. Er komt niets meer uit dan ”ik wil 150 Euro betalen om een ”Tommy” reclame zuil zijn om mijn status te tonen inc selfie”.
Het zijn eigenlijk niet schapen maar slaven. Slaven die er voor zorgen dat mensen die geen slaaf willen zijn slaaf blijven. Want zullen er alles aan doen om dit slaaf systeem in stand te houden. Ze vinden het fijn. Niet nadenken maar meedoen met alle onzin is hun motto.
Het liefst nog profiteren door wat van anderen wordt afgepakt onder dreiging van geweld en opsluiting en voelen zich dan superieur omdat ze een klein deel van die opbrengsten krijgen. Kunnen ze dan trots ook met hun 300 Euro ”Tommy broek” laten zien hoe goed ze zijn via wandelende reclame zuil.
De covid periode heeft laten zien waar die schaap mensen toe in staat zijn. Aparheid, genocide, discriminatie, allemaal prima want dat bewijst hoe superieur ze zijn in hun eigen beleving. Geen enkel benul van vergelijknare (ja bewuste typo) horror van samenlevingen in het verleden.
Schapen zijn de oorzaak van de meeste, zo niet alle, horrors van deze tijd. Ik zou het niet vervelend vinden als al die schapen die geinjecteerd zijn dood gaan want dan kan er een nieuwe verlichting komen. Met de schapen is het enige belangrijke dat er nieuw ”Tommy” sokken en schoenen komen. Het liefst betaald door anderen.
Groeten,
Hugo
Wat een heerlijk artikel.
Helemaal mee eens.
Animals, Pink Floyd.
Ik zou toch wel een balletje op willen gooien voor de herinvoering van het ziekenfonds, maar dan op de spaanse leest geschoeid (seguridad social). Iedere Nederlander honderd procent gedekt voor welke ziekte dan ook. Daar zitten ook haken en ogen aan. Het is relatief duur, maar het is eerlijk en iedereen heeft automatisch het feestpakket. Heel fout dat dat in de jaren tachtig in Nederland is afgeschaft. Oh, ja nog even een oude leuze uit de mottenballen halen; ik wil de Nederlandse gulden terug. Hoeft niet op goud gebaseerd, alleen de printer saboteren, zodat de gulden zijn waarde behoudt.
In de jaren 80 was er ook al onderscheid in gezondheid verzekeringen. Als u uit de tijd komt kent u zeker wel de vraag van apothekers en huisartsen: Bent u particulier of ziekenfonds verzekerd.
Dat is is nu weer met budget, natura, combinatie en de echte restitutieverzekering. Het verschil is dat je met de laatste zelf je de regie hebt en niet de zorgverzekeraar want zorgverleners kunnen tot het wettelijk maximum declareren en hoeven niet werken voor een gecontracteerde fooi. Dus het ziekenfonds is weer terug. Ze zeggen wel dat je vrije keus hebt maar als je tot 25% zelf van de rekening moet betalen als je niet naar een gecontracteerde zorgverlener ga dan heb je geen vrije keus want dat kan niemand betalen. Dat is gemenigheid van veel zorgverzekeraars die dat onvoldoende uitleggen.
Weet je wat het is, door mensen het voordeel van de twijfel te geven, stel je jezelf wel kwetsbaar op, voor diegene dat bijbedoelingen heeft.
Natuurlijk is dat de bedoeling, maar je moet wel om kunnen gaan met welke streek je dan ook gelapt wordt.
Wetende dat je elke streek te boven komt, kan het je dus alleen maar sterker maken, voor toekomstige streken.
Waar het om gaat, is te weten wie je voor je hebt, zodanig dat je niet jaren met valse vrienden bevriend bent, die je er eigenlijk alleen maar bij willen lappen.
Het voordeel van de twijfel gunnen, toont een ‘zwakte,’ die smeekt om uitgebuit te worden door iemand met slechte bedoelingen.
Dan vallen deze direct door de mand, en kan je hen uit je leven verwijderen.
Bijkomend voordeel, is dat je jezelf hiermee neutraal opstelt, wat één van de voorwaarden is, om gelukkig te wezen.
Natuurlijk is dat de bedoeling, maar je moet wel om kunnen gaan met welke streek je dan ook gelapt wordt.
Wetende dat je elke streek te boven komt, kan het je dus alleen maar sterker maken, voor toekomstige streken
Eigenlijk moet je al van te voren weten welke kant ze zullen opschieten om je die eventuele streek te leveren. Want dat is natuurlijk niet gezegd. Dan sla je ze zo ongenadig “ virtueel “ op hun bek dat je nooit geen last meer hebt van de rat in kwestie. Let op, wel geweldloos want we zijn niet meer op het schoolplein. Maar woorden doen bij jankerds al pijn genoeg.
Soms is het beter hen in het ongewisse te laten, wanneer je dat zo beslist.
Ik zal hen dan niet helpen enig inzicht in zichzelf te verschaffen.
Ik durf het gedrag hiermee zelfs aan te moedigen.
Wetende dat Karma het zal afhandelen.
Wanneer men mij benaderd met bijbedoelingen, (manipulatie) en hierbij slim denkt te wezen, kan ik besluiten te tonen wat manipulatie werkelijk is.
Eén van de eigenschappen hiervan, is dat het niet te detecteren valt, dus ze zullen het nooit weten.
Hetzelfde gedrag wordt dan aangemoedigd opnieuw te doen, eens komt het gedrag iets tegen, dat de verkeerde is.
Kan ik me lekker op mezelf blijven concentreren.
Kan zijn dat je het van tevoren ziet aankomen, en je bent dan waakzaam, maar het voordeel van de twijfel blijft bij mij gelden, totdat dit voordeel door eigen toedoen wordt weggenomen.
Dat is eigenlijk het handhaven van objectiviteit, wat weerom je gemoedsrust ten goede komt, en een voorwaarde is om gelukkig te wezen, met wie je bent.
Eigenlijk was dat precies wat ik bedoelde
The sheeple creëeren cacocratie ”, een regering door de slechtste, gevierde door de meest gemene en waarvan de meest corrupte profiteren.
Little boxes on the hillside, Malvina Reynolds in 1962
Een liedje wat de eenvormigheid van de sociale structuur benadrukte.
Gezongen door Pete Seegers.
Dat was het begin van de schapenkudde(s) in de westerse landen.
Het sociopetaal plan Covid-19 is de poging de maatschappelijke norm te definiëren volgens laagste gemene deler. Een poging de wereld om te vormen tot een bijna perfect psychiatrisch ziekenhuis waarin alleen de zichzelf volkomen onbewuste mens kan functioneren.
Het fanatisme waarmee men richting de afgrond gaat is nauwelijks begripvol te verwoorden. Toch is dat redelijk gelukt in dit artikel.
Niet meer dronken worden is een groot verlies. Het verzacht namelijk de pijn en doet je mensen wat meer accepteren. Soms ook juist niet, heerlijk, recht in hun gezicht blaffen dat ze niet sporen.
Mensen het voordeel van de twijfel geven; daarmee maak je je zelf erg kwetsbaar. “Vrienden” verliezen ook de vrienden tussen haakjes, is heel pijnlijk, daar wordt je ziek van, krijg ik pijn in mijn rug van, lig ik wakker van. De onechtheid, als je het doorkrijgt, is schokkerend.