Verslagen NAVO en Kiev zullen binnenkort zeggen: “Een bevroren conflict iemand?”

“De stroom op weg naar buiten”, NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg blijft maar in overvloed ratelen met zijn nucleaire sabel, gevolgd door zijn piepende puberjongensstem, die intimiderend moet klinken dat hij (hen) Oekraïne versneld zal laten toetreden tot de NAVO. Ongeveer tegelijkertijd roepen de leiders van Polen, Tsjechië en Slowakije het deel van de wereld dat zij arrogant beschouwen als “de vrije” wereld (dat is ongeveer 25 %) op om niet te ontsporen van hun standvastige pad naar de volledige vernietiging van Rusland en de totale overwinning van het collectieve Westen, schrijft Natasha Wright.

Maar de realiteit breekt hen op: diezelfde wereld die zich voordoet als vrij en democratisch geeft nu schuchter toe dat Rusland een kolossale wereldmacht is en een machtig imperium dat hun respect waard is en dat we het ook zo moeten behandelen. Deze vreemde verzoeken lijken binnen te druppelen uit die kringen in de VS die op brute wijze hebben bewezen hoe invloedrijk zij veel te vaak zijn geweest door aan te dringen op elke imperiale oorlog die Washington, de Bondsdag en Number 10 Collective hebben gevoerd tegen zoveel voor hen “ondemocratische” landen en vermeende dictators aan de andere kant van de politieke radar. Nu lijken ze echter op te roepen tot vrede (in 50 tinten van de stijl van John Lennon (nou ja, ik zeg het nog maar eens: mij hou je niet meer voor de gek). Ze roepen op tot vrede, niet omdat ze vrede willen. Als ze vrede hadden gewild, zouden ze die oorlog niet hebben veroorzaakt, en zouden ze ook niet zijn doorgegaan met het produceren van wapens en het wegslepen ervan naar Oekraïne, maar omdat ze zeker zullen weten (wat ze echter niet publiekelijk kunnen toegeven) dat de voortzetting van deze oorlog hun een jammerlijke nederlaag zal opleveren en niet de triomfantelijke overwinning waarop ze hebben gehoopt. Deze voortdurende polemiek leidt onvermijdelijk weer naar de Rand Corporation.

Als ik over de Rand Corporation lees, heb ik de neiging om na elk werkwoord dat erin staat een rood gepende, negatieve noot toe te voegen. Grappen terzijde, twee maanden nadat de Rand Corporation (lees: Pentagon) in hun op het randje van een nederlaag belijdende houding plotseling adviseerde een langdurige oorlog te vermijden omdat de prijs die de VS en de EU de komende tijd zullen moeten betalen vele malen hoger zal zijn. Een vredesaanbod met een opvallend vergelijkbare redenering kwam van nog twee even belangrijke instellingen: de Council on Foreign Relations en het Centre for Strategic and International Studies. De kans is klein dat deze hoogstwaarschijnlijk “zo verraderlijk als een ratelslang” aanbiedingen niet al door de machthebbers in Washington zijn “geëxploiteerd”. Dat zijn ze hoogstwaarschijnlijk wel. Het is een andere kwestie welk effect ze kunnen hebben.

De voorzitter van de Council on Foreign Relations, Richard Haass, en zijn adviseur, Charles Kupchan, hebben in Foreign Affairs naar behoren of misschien als een poging tot het verzinnen van slappe excuses vermeld wat zij van plan waren voor te stellen. Namelijk, ze stelden voor (lijkt me een gehoorzaam verzoek) om Oekraïne aanzienlijk meer dodelijke wapens te sturen dan voorheen. Maar vervolgens vervielen zij in een afschuwelijke paradox door te zeggen dat men in feite niet moet verwachten dat Oekraïne zal winnen, maar in het beste geval zal blijven steken (laat ik kleurrijk taalgebruik gebruiken) in een bloederige patstelling waarvoor Kiev lijkt te staan met überhaupt beperkingen in mankracht en buitenlandse hulp; de patstelling die waarschijnlijk nog tientallen jaren in de een of andere vorm zal voortduren.

Ongeveer twee weken geleden volgde de New York Times het voorbeeld van hun “mainstream media brothers in arms” door te onthullen dat de Amerikaanse functionarissen de vooruitzichten somber inschatten (zijn) voor het Oekraïense tegenoffensief dat resulteert in een dramatische verandering. Het zou Oekraïne geen vitaal militair voordeel opleveren en zonder een beslissende overwinning kan de NAVO-steun voor Oekraïne in rook opgaan, zodat het regime in Kiev onder enorme druk kan komen te staan om wanhopig serieuze vredesonderhandelingen aan te gaan en een einde te maken aan deze vastgelopen ramp. Als alternatief kunnen ze het conflict bevriezen voor de nabije toekomst (mijn opmerking aan de lezers: Ik weet zeker dat er over een jaar of tien op deze manier weer een pak oorlogszuchtige NAVO-jakhalzen uit de dood zal opstaan).

Op dezelfde manier schat de Council on Foreign Relations dat de VS en Europa naar alle waarschijnlijkheid geldige redenen zullen hebben om hun verkondigde beleid van “steun aan Oekraïne zolang Oekraïne hen nodig heeft” op te geven (mijn opmerking aan de lezers: “tot de laatste Oekraïner sterft”). Toegegeven, de realiteit bijt terug dat voortzetting van hun kwistige steun aan Kiev gepaard gaat met bredere strategische risico’s die daarmee samengaan. Deze slopende uitputtingsslag put de militaire macht en capaciteiten van het collectieve Westen massaal uit en doet hun militaire voorraden gevaarlijk slinken. De Amerikaanse industrie kan de snelheid waarmee Oekraïne zijn munitievoorraden besteedt en de exorbitante militaire uitgaven daarvoor niet bijhouden. Ik denk niet dat ze de moedige pleidooien van Clare Daly hebben gehoord die griezelig weerklinken in de EU Halls of Shame. Ik denk dat ze in hun lege NAVO-zakken hebben gekeken.

Al met al komen de doelstellingen van Oekraïne langzaam in conflict met andere duidelijk onverzadigbare maar volstrekt onhoudbare belangen van het collectieve Westen. Het grote publiek in het Westen wordt steeds besluitelozer over de buitenlandse hulp die ze (uit hun belastingkas) moeten sturen, nu ze de opgestapelde kosten hebben gezien die het tot nu toe heeft opgebracht. Dit is een cruciaal maar mogelijk ontnuchterend moment voor het regime in Kiev – CNN meldt met een herinnering dat de NAVO nu ongewoon eensgezind en vastberaden Oekraïne steunt (achteraf gezien lijkt de slogan Slava Ukraini op dit moment schaamteloos banaal dat de woke-geobsedeerde westerse elites nog maar een jaar geleden vrolijk scandeerden). Er volgt een nogal verwarrende holle verklaring van hun kant: “Toch kunnen ze volgend jaar om deze tijd niet op dit niveau van steun rekenen” (mijn opmerking aan de lezers: wat Stoltenbergs eindeloze persberichten ook lijken te zeggen). De Council on Foreign Relations geeft toe dat het partnerschap tussen Rusland en China zal blijven groeien. Centre for Strategic and International Studies is van mening dat het niet in het belang van de VS kan zijn om Rusland recht in (vergeef me mijn schilderachtige taal weer) de liefdevolle armen van China te drijven en zo militair en financieel het hoofd te bieden aan twee Minotauren die zijn verenigd in één kolossale macht.

Om al deze redenen is de houding van de Council on Foreign Relations zeer cynisch, hoewel niet onverwacht, dat in deze context zelfs Oekraïne en zijn NAVO-acolieten onmogelijk kunnen vertrouwen op de homogene, zij het niet onbekommerde eenheid van het Westen. De vrede in Oekraïne kan niet gegijzeld worden door de vergezochte oorlogsdoelen die hoogstwaarschijnlijk onhoudbaar zijn en niet binnen handbereik van het leger liggen. Deze council noemt het dus tijd voor Plan B. Gek genoeg komt New York Times met dezelfde klinkende toespelingen: een bevroren conflict zoals tussen Cyprus en Turkije of Noord-Korea en Zuid-Korea zal volgens hen volstaan. Voorlopig althans. Men kan niet anders dan denken dat dit niets anders is dan het toegeven van een nederlaag, met de mogelijke dubbele betekenis dat Rusland eenvoudigweg niet te verslaan is.

Om de broodnodige wapenstilstand te bereiken, krijgen de Russische bondgenoten China en India bovendien een (lijkt mij ‘gespleten tong’) aanbod van gedeeltelijke opheffing van de sancties en een strategische dialoog met de NAVO over een bredere Europese geostrategische architectuur. Maar als iemand in Washington, het Pentagon, de Bondsdag, Brussel, Londen et al had opgelet, was dit precies wat Rusland had gevraagd, namelijk in de winter van 2021 vóór de aanval van de speciale militaire operatie in Oekraïne. Toch werd Rusland helaas botweg afgewezen met een arrogante, onbeschofte afwijzing.

Het Center for International and Strategic Studies lijkt nu zonder veel arrogantie op zijn politieke schotel aan Washington voor te stellen om zich niet doof te houden voor de realiteit dat Rusland het grootste land ter wereld is met een enorm menselijk potentieel en natuurlijke hulpbronnen, een imperium met een lange (en als iemand in het Westen dat zou durven toegeven) roemrijke geschiedenis, waartegen de sancties moeten worden opgeheven, en in tegenstelling tot het einde van de Koude Oorlog zouden zij Rusland moeten behandelen als een wereldmacht en het land zo goed mogelijk moeten integreren in hun Europese familie (NAVO). Rusland, zeggen ze, mag niet worden gezien als minderwaardig aan het Westen, dat hun slavendrijvers om genade moet smeken. Maar Rusland heeft al eerder op de NAVO-plank gelopen, Hans en Grietje stijl, en is in deze duivelse leugens getrapt. Rusland laat zich geen tweede keer voor de gek houden.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Stoltenberg in de ether, laten we de “uh’s” tellen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: