Ik schrijf al meer dan twintig jaar over Iran. In 2005 maakte ik een reis naar Iran om de “grondwaarheid” over dat land te achterhalen, een waarheid die ik vervolgens verwerkte in een boek, Target Iran, waarin ik de Amerikaans-Israëlische samenwerking uiteenzette om een rechtvaardiging te creëren voor een militaire aanval op Iran, bedoeld om de theocratische regering ten val te brengen. Ik volgde dit boek op met een ander, Dealbreaker, in 2018, dat deze Amerikaans-Israëlische inspanning up-to-date bracht, schrijft Scott Ritter.
In november 2006 onderstreepte ik in een toespraak voor de School of International Relations van Columbia University dat de Verenigde Staten mijn “goede vriend” Israël nooit in de steek zouden laten, totdat we dat natuurlijk wel deden. Wat kan een dergelijke actie in gang zetten, vroeg ik? Ik merkte op dat Israël een natie was die dronken was van overmoed en macht, en tenzij de Verenigde Staten een manier konden vinden om de sleutels uit het contact te halen van de bus die Israël naar de afgrond navigeerde, zouden we Israël niet vergezellen in zijn lemming-achtige suïcidale reis.
Het jaar daarop, in 2007, wees ik er tijdens een toespraak voor het American Jewish Committee op dat mijn kritiek op Israël (waar velen in het publiek sterk aanstoot aan namen) voortkwam uit bezorgdheid over de toekomst van Israël. Ik onderstreepte de realiteit dat ik het grootste deel van een decennium had geprobeerd om Israël te beschermen tegen Irakese raketten, zowel tijdens mijn dienst in Desert Storm, waar ik een rol speelde in de counter-SCUD raketcampagne, als in mijn werk als wapeninspecteur bij de Verenigde Naties, waar ik samenwerkte met de Israëlische inlichtingendienst om ervoor te zorgen dat de SCUD raketten van Irak werden geëlimineerd.
“Het laatste wat ik wil zien,” vertelde ik het publiek, “is een scenario waarin Iraanse raketten inslaan op het grondgebied van Israël. Maar tenzij Israël van koers verandert, is dit de onvermijdelijke uitkomst van een beleid dat meer wordt gedreven door arrogantie dan door gezond verstand.”
In de nacht van 13 op 14 april 2024 werden mijn zorgen live uitgespeeld voor een internationaal publiek: Iraanse raketten regenden neer op Israël en Israël kon niets doen om ze tegen te houden. Zoals iets meer dan 33 jaar eerder het geval was, toen Irakese SCUD raketten de Amerikaanse en Israëlische Patriot raketafweersystemen omzeilden om Israël in de loop van anderhalve maand tientallen keren te treffen, troffen Iraanse raketten, geïntegreerd in een aanvalsplan dat was ontworpen om Israëlische raketafweersystemen te overweldigen, ongestraft doelwitten in Israël.
Ondanks de inzet van een uitgebreid geïntegreerd raketafweersysteem, bestaande uit het zogenaamde “Iron Dome” systeem, in de VS gemaakte Patriot raketbatterijen en de Arrow en David’s Sling raketonderscheppers, samen met Amerikaanse, Britse en Israëlische vliegtuigen, en Amerikaanse en Franse raketafweersystemen aan boord van schepen, troffen meer dan een dozijn Iraanse raketten zwaar beschermde Israëlische vliegvelden en luchtverdedigingsinstallaties.
De Iraanse raketaanval op Israël kwam zogezegd niet uit de lucht vallen, maar was eerder een vergelding voor een Israëlische aanval van 1 april op het Iraanse consulaat in Damascus, Syrië, waarbij verschillende hooggeplaatste Iraanse militaire bevelhebbers om het leven kwamen. Hoewel Israël in het verleden aanvallen heeft uitgevoerd op Iraans personeel in Syrië, verschilde de aanval van 1 april niet alleen door het doden van zeer hoog Iraans personeel, maar ook door het treffen van wat juridisch gezien soeverein Iraans grondgebied was – het Iraanse consulaat.
Vanuit Iraans perspectief was de aanval op het consulaat een rode lijn die, als er geen vergelding kwam, elke notie van afschrikking zou wegnemen en de deur zou openzetten voor nog brutalere Israëlische militaire acties, tot en met directe aanvallen op Iran. Tegen vergelding woog echter een complex web van met elkaar verweven beleidsdoelstellingen, die waarschijnlijk terzijde zouden worden geschoven door het soort grootschalig conflict tussen Israël en Iran dat zou kunnen worden uitgelokt door een zinvolle Iraanse vergeldingsaanval op Israël.
Eerst en vooral is Iran bezig met een strategisch beleid dat is gebaseerd op een verschuiving van Europa en de Verenigde Staten naar Rusland, China en de Euraziatische landmassa. Deze verschuiving wordt gedreven door Irans frustratie over het door de VS gestuurde beleid van economische sancties en het onvermogen en/of de onwil van het collectieve Westen om een weg vooruit te vinden waardoor deze sancties zouden worden opgeheven. Het falen van de Iraanse nucleaire deal (het Joint Comprehensive Plan of Action, of JCPOA) om het soort economische kansen te bieden dat bij de ondertekening ervan werd beloofd, is een belangrijke drijfveer geweest achter deze oostwaartse oriëntatie van Iran. In plaats daarvan is Iran lid geworden van zowel de Shanghai Cooperation Organization (SCO) als het BRICS-forum en heeft het zijn diplomatieke energie gericht op een grondige en productieve integratie van Iran in beide groepen.
Een algemene oorlog met Israël zou deze inspanningen in de war sturen.
Ten tweede, maar niet minder belangrijk in de totale geopolitieke vergelijking voor Iran, is het voortdurende conflict in Gaza. Dit is een ingrijpende gebeurtenis, waarbij Israël een strategische nederlaag riskeert door toedoen van Hamas en zijn regionale bondgenoten, waaronder de door Iran geleide As van Verzet. Voor de allereerste keer is de kwestie van een Palestijnse staat opgepakt door een wereldwijd publiek. Deze zaak wordt nog vergemakkelijkt door het feit dat de Israëlische regering van Benjamin Netanyahu, die is gevormd uit een politieke coalitie die fel gekant is tegen elke notie van Palestijnse soevereiniteit, dreigt in te storten als rechtstreeks gevolg van de gevolgen van de Hamas-aanval van 7 oktober 2023 en het daaropvolgende falen van Israël om Hamas militair of politiek te verslaan. Israël wordt ook gehinderd door de acties van Hezbollah, die Israël in bedwang heeft gehouden langs zijn noordelijke grens met Libanon, en niet-statelijke actoren zoals de pro-Iraanse Iraakse milities en de Houthi’s van Jemen, die Israël direct hebben aangevallen en, in het geval van de Houthi’s, indirect, door het afsluiten van kritieke communicatielijnen over zee, met als gevolg dat de Israëlische economie wordt gewurgd.
Maar het is Israël dat zichzelf de meeste schade heeft berokkend door een genocidaal vergeldingsbeleid te voeren tegen de burgerbevolking van Gaza. De Israëlische acties in Gaza zijn de levende manifestatie van de overmoed en het door macht gedreven beleid waar ik in 2006-2007 al voor waarschuwde. Toen zei ik dat de VS niet bereid zou zijn om passagier te zijn in een door Israël bestuurde beleidsbus die ons van de afgrond van een onwinbare oorlog met Iran zou brengen.
Door zijn misdadige gedrag tegenover de Palestijnse burgers in Gaza heeft Israël de steun van een groot deel van de wereld verloren, waardoor de Verenigde Staten in een positie terechtkomen waarin het zijn reeds aangetaste reputatie onherstelbaar beschadigd zal zien, op een moment dat de wereld overgaat van een periode van door Amerika gedomineerde singulariteit naar een door BRICS gedomineerde multipolariteit, en de VS zoveel mogelijk invloed moet behouden in het zogenaamde “mondiale zuiden”.
De VS heeft – zonder succes – geprobeerd om de sleutels uit het contactslot van Netanyahu’s zelfmoordbusrit te halen. Geconfronteerd met extreme terughoudendheid van de kant van de Israëlische regering als het gaat om het veranderen van haar beleid ten aanzien van Hamas en Gaza, is de regering van president Joe Biden begonnen zich te distantiëren van het beleid van Netanyahu en heeft ze Israël duidelijk gemaakt dat er consequenties zouden zijn voor haar weigering om haar acties in Gaza te veranderen om rekening te houden met de zorgen van de VS.
Elke Iraanse vergelding tegen Israël zou door deze uiterst gecompliceerde politieke wateren moeten navigeren, zodat Iran een levensvatbare afschrikkingshouding kan opleggen om toekomstige Israëlische aanvallen te voorkomen en er tegelijkertijd voor kan zorgen dat noch zijn beleidsdoelen met betrekking tot een geopolitieke verschuiving naar het oosten, noch het verheffen van de zaak van de Palestijnse staat op het wereldtoneel op een zijspoor worden gezet.
De Iraanse aanval op Israël lijkt zich met succes door deze rotsachtige beleidssloffen te hebben gemanoeuvreerd. Dat gebeurde in de eerste plaats door de Verenigde Staten buiten de strijd te houden. Ja, de Verenigde Staten namen deel aan de verdediging van Israël en hielpen met het neerschieten van tientallen Iraanse drones en raketten. Deze betrokkenheid was in het voordeel van Iran, omdat het alleen maar versterkte dat er geen enkele combinatie van raketverdedigingscapaciteiten was die uiteindelijk kon voorkomen dat Iraanse raketten hun doelwitten zouden raken.
De doelen die Iran aanviel – twee luchtmachtbases in de Negev-woestijn van waaruit vliegtuigen waren gelanceerd die waren gebruikt bij de aanval op het Iraanse consulaat op 1 april, samen met verschillende Israëlische luchtverdedigingssites – hielden direct verband met de punten die Iran probeerde te maken bij het vaststellen van de reikwijdte en omvang van zijn afschrikkingsbeleid. Ten eerste, dat de Iraanse acties gerechtvaardigd waren onder Artikel 51 van het VN-Handvest – Iran vergeldde die doelen in Israël die direct verband hielden met de Israëlische aanval op Iran, en ten tweede, dat Israëlische luchtverdedigingssites kwetsbaar waren voor Iraanse aanvallen. Het gecombineerde effect van deze twee factoren is dat heel Israël kwetsbaar was om op elk moment door Iran te worden aangevallen en dat er niets was wat Israël of zijn bondgenoten konden doen om zo’n aanval te stoppen.
Deze boodschap weerklonk niet alleen in de zalen van de macht in Tel Aviv, maar ook in Washington, DC, waar de Amerikaanse beleidsmakers werden geconfronteerd met de ongemakkelijke waarheid dat als de VS in overleg met Israël zouden handelen om deel te nemen aan een Israëlische vergelding of deze te vergemakkelijken, de Amerikaanse militaire faciliteiten in het hele Midden-Oosten zouden worden blootgesteld aan Iraanse aanvallen die de VS machteloos zouden staan om te stoppen.
Daarom legden de Iraniërs zoveel nadruk op het buiten het conflict houden van de VS en daarom was de regering Biden er zo op gebrand om ervoor te zorgen dat zowel Iran als Israël begrepen dat de VS niet zouden deelnemen aan een Israëlische vergeldingsaanval tegen Iran.
De “Raketten van april” vertegenwoordigen een keerpunt in de geopolitiek van het Midden-Oosten – de vestiging van Iraanse afschrikking die zowel Israël als de Verenigde Staten raakt. Hoewel de emoties in Tel Aviv, vooral onder de meer radicale conservatieven van de Israëlische regering, hoog oplopen en de dreiging van een Israëlische vergeldingsaanval tegen Iran niet volledig buiten beschouwing kan worden gelaten, is het een feit dat het onderliggende beleidsdoel van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu in de loop van de afgelopen 30 jaar, namelijk de VS meeslepen in een oorlog met Iran, door Iran schaakmat is gezet.
Bovendien is Iran in staat geweest om dit te bereiken zonder zijn strategische spil naar het oosten te verstoren of de zaak van een Palestijnse staat te ondermijnen. “Operatie True Promise”, zoals Iran zijn vergeldingsaanval op Israël noemde, zal de geschiedenis ingaan als een van de belangrijkste militaire overwinningen in de geschiedenis van het moderne Iran, in gedachten houdend dat oorlog slechts een verlengstuk is van politiek met andere middelen. Het feit dat Iran een geloofwaardige afschrikkingshouding heeft ingesteld zonder belangrijke beleidsdoelen en -doelstellingen te verstoren, is de definitie van een overwinning.
hoe echt was het?
https://iranwire.com/en/features/127534-fake-images-clips-misinformation-runs-amok-as-iran-attacks-israel/
blijkt dat er in de berichtgeving daar net zo hard geknipt en geplakt wordt als hier.
las ook dat 14 mei 1948 de staat is Ra hel onafhankelijk werd en dat er tussen de aanval op 13 april
911 maanden zit. Toeval?
Ik ben meteen gaan rekenen: Tussen de Israëlische onafhankelijk op 14.05.1948 en 14.05.2023 zit precies 75 jaar > 75 x 12 = 900 maanden + 11 maanden en dan zit je inmiddels in augustus. Neen, dus geen 911 maanden; het had zo mooi kunnen zijn.
Ik eindig met mijn stokpaardje, de meestergetallen: op 09.11.1961 ontdekte – hun latere manager – Brian Epstein (1934 – 1967) The Beatles in de The Cavern Club in Liverpool.
@Ron Swart
misschien je calculator een klap geven 14 mei 1948 – 13 april 2024 = 76 jaar minus 1 month.
= 911 maanden. of mijn calculator is mad of die van jou? 🙂
19 + 61 = 80. Het jaar dat John Lennon stierf. Kan geen toeval zijn.
Dat jaar liet mijn verwekker 80 scheten. Kan geen toeval zijn.
Ex-Beatle John Lennon wordt op 08.12.1980 (8 + 1 + 2 = 11) vermoord door MK-Ultra-slachtoffer Mark Chapman in opdracht van Deep-State-organisatie bij uitstek CIA wegens het uiten van zware kritiek op deze organisatie wegens het o.a. verstrekken van drugs aan de jeugd.
boven die raketten kijk ik naar de zon die in nederland ook steeds witter word.
net zo wit als de maan omdat steeds die gemaakte wolken ons daglicht verpest.
dit baart me meer zorgen dan die raketten .
de boeren kunnen zo niet zaaien en de oogst zal stukken minder zijn.
de lente te nat en de zomer te droog.
dit maakt meer schade dan die raketten.
Bij een ‘overwinning’ gaat het altijd primair om het (positieve) eindresultaat, niet om de al of niet (terloops) aangerichte bijkomende schade.
Wat zich hier – in de laatste fase van zijn ontwikkeling – voltrekt, gebeurt niet in de blessuretijd van een voetbalwedstrijd, maar in de aanloop naar de existentiële eindstrijd om het bestaan en de absolute macht in het Midden-Oosten.
Volgens mij regent het in de NL omdat het onze oorlog is .