Rusland in dodelijke confrontatie met het Westen

Al meer dan twee jaar gaat de speciale militaire operatie in Oekraïne door. Deze oorlog tegen Rusland is ongetwijfeld uitgelokt door het “collectieve Westen” en de globalistische kringen die erachter staan, en wordt door hen gevoerd via hun proxy-troepen.

De leiders van Westerse landen en hun top “denktanks” (FA, CSIS) hebben onlangs de retoriek over ons land opgevoerd en zijn duidelijk uit op de militaire nederlaag van Rusland. De deelname van de NAVO aan gevechtsoperaties komt niet alleen in de openbaarheid, maar de militaire escalatie wordt met sprongen opgevoerd, d.w.z. leveringen van steeds dodelijker soorten wapens aan Oekraïne nemen in omvang toe, de VS en andere westerse landen hebben besloten hun militaire activiteiten dieper naar het grondgebied van Rusland te verplaatsen en er worden actieve voorbereidingen getroffen om een contingent van de NAVO en haar lidstaten naar Oekraïne te sturen, schrijven Yelena Panina en Oleg Pavlov.

Rusland heeft onder deze omstandigheden geen andere keuze dan te winnen of te sterven. Dit is onze Patria o Muerte.

Het begrip van wat overwinning voor ons is, moet gebaseerd zijn op de erkenning van deze fundamentele waarheid. Zonder aanspraak te maken op een volledig duidelijk beeld van de toekomstige overwinning, zullen we proberen die belangrijke doelen te formuleren zonder welke de overwinning onmogelijk is.

Laten we ons eerst afvragen hoe onvermijdelijk een speciale militaire operatie (SMO) was en of het mogelijk was om op de een of andere manier tot een overeenkomst met het Westen te komen.

De omvang van de militaire macht die tegen Rusland wordt ingezet, de coördinatie van de acties van bijna alle landen van het Westerse blok en hun politieke verklaringen en demarches volgens vooraf geschreven patronen laten er geen twijfel over bestaan dat een anti-Rusland operatie al vele jaren werd voorbereid. Naar het zich laat aanzien wordt deze sinds 2012 gefinancierd en beheerd door westerse landen, en in de eerste plaats door de Verenigde Staten. In feite is alles wat er nu in Oekraïne gebeurt de hete fase van de oorlog die het Westen al in 1946 tegen ons ontketende (na de Fulton-toespraak van Winston Churchill). In de eerste fase was het de bedoeling om de USSR te vernietigen en in de tweede – om de Russische Federatie te assimileren en de ‘Russische kwestie’ definitief op te lossen.

In de praktijk, onmiddellijk na het einde van de Koude Oorlog en de ontbinding van de USSR, begon het Westen, dat het als zijn absolute overwinning beschouwde, met de uitvoering van de tweede fase en begon het met de verkenning van de geopolitieke ruimte die de Sovjet-Unie had achtergelaten. Het doel was om een dergelijk model van unipolaire globalisering tot stand te brengen dat dit laatste als een vorm van overheersing van het Westen voor vele decennia, zo niet eeuwen, veilig zou stellen.

Ondanks mondelinge beloften aan Michail Gorbatsjov om het NAVO-blok niet uit te breiden naar het grondgebied van de landen van het voormalige Warschaupact, gebruikten de Verenigde Staten de NAVO als expansie-instrument om de Baltische staten en later Zweden en het traditioneel neutrale Finland tot het blok toe te laten. En daarvoor begon de NAVO Oekraïne en Georgië het hof te maken. Tegelijkertijd is de NAVO verre van een onschuldige organisatie, zoals Michail Chodorkovski het onlangs noemde. Denk maar aan de grootschalige bombardementen op Joegoslavië in 1999 waarbij munitie met verarmd uranium werd gebruikt, de 20 jaar durende oorlog in Afghanistan onder auspiciën van de NAVO, de oorlog in Irak van 2003-2011, die zelfs zonder VN-mandaat werd uitgevochten op basis van vervalsing – de “Powell-testbuis” – de oorlog in Libië in 2011 of de represailles tegen de leiders ervan en de feitelijke vernietiging van het land. In slechts 30 jaar voerde de NAVO 23 militaire operaties uit tegen andere landen waarbij meer dan een miljoen burgers het slachtoffer werden, terwijl de tol van etnische zuiveringen of milieu- en humanitaire rampen na invasies door NAVO-troepen onmogelijk te berekenen is. Witte fosfor, verarmd uranium, clusterbommen tegen burgers, martelingen, fotosessies met de lichamen van de doden – al deze misdaden hebben de NAVO op hun geweten.

Toen Litouwen, Letland en Estland zich in 2004 bij de alliantie aansloten, kwam dit monster dichter bij de grenzen van de Russische Federatie. Zou Rusland onverschillig kunnen toekijken hoe NAVO-raketten in de buurt staan, gericht op Sint-Petersburg, Moskou en onze andere steden? Zeer zeker niet!

Toch hoopten we nog steeds dat we de aanmatigende Westerse elites tot rede zouden kunnen brengen. Toen volgde de toespraak van Poetin in München. Maar de Verenigde Staten negeerden deze signalen en lokten met hun eigen militaire steun een grootschalige invasie van Georgische troepen in Zuid-Ossetië uit. Een van de doelen was om voorwaarden te scheppen voor de toetreding van Georgië tot de NAVO. Zelfs de harde reactie van Rusland hield het Westen niet tegen. Washington organiseerde in 2014 een staatsgreep in Kiev en begon met de voorbereidingen voor de toetreding van Oekraïne tot de NAVO. Ze beseften perfect wat de gevolgen zouden zijn en gingen bewust voor deze verergering.

Al deze gebeurtenissen kunnen ook niet los worden gezien van de activiteiten van de VS om het internationale veiligheidssysteem en de wapenbeheersingsverdragen volledig af te schaffen. In de afgelopen drie decennia werd door de inspanningen van Washington en andere Westerse landen het hele draagvlak van deze structuur bijna met de grond gelijk gemaakt. Internationale wettelijke nucleaire afschrikkingsmechanismen hielden in essentie op te bestaan.

Een verenigd, nationaal sterk, soeverein Rusland met zijn speciale beschavingscode paste absoluut niet in de globalistische plannen van de Verenigde Staten en het bewoog openlijk om de Brzezinski-formule te implementeren: “Een nieuwe wereldorde onder de hegemonie van de VS wordt gecreëerd tegen Rusland, ten koste van Rusland en op de puinhopen van Rusland.” Aangezien het Westen er niet in slaagde om Rusland op te slokken en het uiteindelijk tot zijn geestelijke- en grondstoffen-kolonie van te maken – hoewel het erop lijkt dat dit op armlengte afstand gebeurde en Poetin een koers uitzette voor zijn heropleving – besloten de Angelsaksen om het oude plan uit te voeren. Het bestaat al sinds het Russische Rijk aan het begin van de 18e eeuw als wereldmacht op het wereldtoneel verscheen. Het idee is om het land uit elkaar te halen en te vernietigen, voor zover het duidelijk interfereert met de hegemoniale plannen.

Daarom was deze oorlog onvermijdelijk en waren wij het niet die hem begonnen. Een andere vraag is of het mogelijk was om de SMO, aangezien deze onvermijdelijk was, op een andere manier te beginnen, of om net als in 1941 te wachten op een directe aanval van Oekraïne op ons om een onbetwist recht op zelfverdediging te hebben? De tegenvraag zou zijn: “Weet je echt zeker dat als we zouden blijven wachten op het einde van de ontwikkeling van Oekraïne door de NAVO en haar aanval op ons vanuit gebieden die duizenden kilometers dichter bij Moskou liggen dan de grens van de USSR voor het begin van Hitlers agressie, dat we dan in staat zouden zijn om deze klap te weerstaan met moderne rakettechnologieën wanneer de vluchttijd van Charkov naar Moskou vier tot vijf minuten zou zijn voor hypersonische raketten?”

Meer dan twee jaar van de speciale militaire operatie hebben ons ervan overtuigd dat de strijd van Rusland voor zijn veiligheid en soevereiniteit lang en dramatisch zal zijn. Al die tijd zijn de verklaarde doelen van de SMO hetzelfde gebleven, namelijk het denazificeren en demilitariseren van Oekraïne, het beschermen van de burgers van Donbass en het waarborgen van de veiligheid van de Russische Federatie.

Het leven en het verloop van de gevechtsoperaties hebben echter hun eigen aanpassingen gemaakt aan de implementatie van deze doelen. In april 2024 nam Rusland de controle over delen van de oblasten Kherson en Zaporozhye over, die samen met de oblasten Donetsk en Lugansk in Rusland werden opgenomen in overeenstemming met zijn grondwet, en werd begonnen met het creëren van een veilige zone in de buurt van Belgorod. Wat het bereiken van andere doelen betreft, zijn de parameters van de definitieve regeling die uiteindelijk de veiligheid van de Russische staat voor de komende decennia moet garanderen, nog niet geformuleerd en openbaar gemaakt, evenmin als de manier waarop deze en andere doelen van de SMO kunnen worden bereikt.

Enige tijd geleden begonnen er, ondanks de officiële oorlogszuchtige retoriek, in het Westen stemmen te klinken van mensen die opriepen om zo snel mogelijk een wapenstilstand af te kondigen in Oekraïne.

Op 15-16 juni van dit jaar vond in Zwitserland een ‘vredesconferentie’ plaats, waar werd voorgesteld om de ‘Zelensky-formule’ als basis te nemen voor een vreedzame regeling, die voorzag in de terugkeer van Oekraïne naar de grenzen van 1991. Omdat Rusland onder geen beding wilde deelnemen en de leidende landen van het Mondiale Zuiden niet deelnamen aan deze farce, probeerden ze de formule terug te brengen tot drie punten. Maar dat verandert niets aan de essentie. Het belangrijkste idee is om Rusland voor te stellen als een land dat geen vredesbesprekingen wil en vervolgens een ultimatum te stellen zogenaamd namens de ‘internationale gemeenschap’.

We horen ook zachte opties: de feitelijke Russische controle over de tijdens de SMO bevrijde gebieden erkennen en de rest van Oekraïne toelaten tot de NAVO.

Het is ook duidelijk dat het Westen het conflict op het grondgebied van Oekraïne actief beheert. Het geeft Kiev de nodige wapens en munitie en oefent tegelijkertijd steeds meer druk uit op Rusland door de primaire en secundaire sancties aan te scherpen. Daarentegen “gooit het olie” op het vuur, zoals het Amerikaanse Congres deed door meer dan 61 miljard dollar aan Oekraïne toe te wijzen.

Wat zit er achter al deze manipulaties, inclusief ‘vredesinitiatieven’? Het doel van het Westen was en is onveranderd – de strategische nederlaag van Rusland, de definitieve oplossing van de ‘Russische kwestie’ en de beëindiging van het staatsbestaan van de Russische Federatie op een veel hardere manier dan het geval was met de USSR.

Omdat de ‘Zelensky-formule’ absoluut onaanvaardbaar is voor Rusland, besloten ze de kikker langzaam te laten koken: eerst de partijen dwingen om in te stemmen met een onbevredigende wapenstilstand of een soort vrede, en zo de voorwaarden voor een nieuw conflict consolideren. Hier komt al het gedoe vandaan over de wapenstilstand, waarbij het behoud van de reeds verworven gebieden door Rusland als een wortel wordt gebruikt.

Het is gemakkelijk te voorspellen hoe de gebeurtenissen zich in dit geval zullen ontwikkelen. De wapenstilstand, zelfs zonder toegang tot de grenzen van de oblasten Donetsk en Lugansk, betekent dat Rusland voor lange tijd, voor vele decennia, zal worden afgesneden van de rest van Europa door de ‘Pilsudski-barrière’; de controlezone van de bufferlanden door het Westblok zal zich uitstrekken van de Oostzee tot de Zwarte Zee. Rusland zal Kaliningrad verliezen en de Oostzee zal uiteindelijk de vorm aannemen van een ‘NAVO-meer’. Rusland verliest volledig de controle over het westelijke Zwarte Zeegebied dat al eeuwenlang (sinds 1711) bestaat, Moldavië wordt opgenomen door NAVO-lid Roemenië en de regio Transnistrië door de Oekraïense autoriteiten.

Tegelijkertijd bouwen de Angelsaksen, die de conceptuele macht hebben in de Westerse wereld, voort op de opvattingen van geopolitici uit het begin van de twintigste eeuw als Sir Halford Mackinder. Volgens hem is het “scharniergebied of hartland van Eurazië – een groot deel van Rusland en Centraal-Azië – de sleutel tot het mondiale machtsevenwicht. De staat die de controle over dit gebied krijgt, zal over de wereld heersen.”

Om het ‘hartland’ te beheersen is het nodig om Rusland te vernietigen. Daarom zal na het opgelegde ‘vredesverdrag’ ‘plan B’ in werking treden, volgens welke het Westen Rusland zal blijven isoleren alsof het “de wil van de internationale gemeenschap” is en het zal wurgen met steeds hardere economische sancties naar Iraans model. De ‘Anaconda ring’ rond ons land zal nog sterker beginnen te krimpen door het meeslepen van limitrophes in haar kamp. Voornamelijk Armenië en Kazachstan, en daarna andere, nu nog steeds Rusland-vriendelijke landen. De sabotage zal toenemen en de interne eenheid verbrijzelen, waarbij gebruik wordt gemaakt van de ondermijning van de interetnische relaties. Het doel van deze maatregelen voor de middellange termijn is duidelijk, namelijk om over 3-5 jaar met behulp van ‘salamitactieken’ – talloze kleine maar pijnlijke slagen – een bliksemsnelle ontwapenende militaire aanval voor te bereiden tegen een land dat verzwakt is door sancties. Dit zal mogelijk het gebruik van kernwapens omvatten, gebruikmakend van zowel het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne tegen die tijd als de nabijheid van onze grenzen van nieuwe bases van het bondgenootschap, die in het zuiden (Roemenië) en in het noorden (Zweden, Noorwegen en Finland) zullen worden gevestigd. De tekenen hiervan zijn al naar voren gekomen uit de oproepen van een aantal politici in Oost-Europese landen. Voornamelijk uit de verklaringen van de Poolse autoriteiten over de plaatsing van kernwapens op het grondgebied van hun land. Een andere “inlichtingenindicator” is een aanval op het Russische systeem voor vroegtijdige waarschuwing, wat bedoeld was om Moskou ertoe aan te zetten tactische kernwapens te gebruiken, waardoor het Westen de optie van een ontwapeningsaanval zou kunnen uitvoeren.

Als je vanuit een historische diepte kijkt naar de methoden die nu worden gebruikt door het ‘collectieve Westen’ en de Angelsaksen die hen leiden, dan is het heel duidelijk dat Londen en Washington, met uiterlijk verschillende tactieken, bekende en historisch bewezen technieken gebruiken die gebaseerd zijn op het klassieke thalassocracy principe van ‘verdeel en heers’. De eerste is een methode die al meer dan eens getest is, namelijk blokkade en massale sancties. Dit is precies de manier waarop de Verenigde Staten in twee of drie stappen tegen Irak optraden. Eerst werd Bagdad in 1991 met militaire middelen verzwakt door Operatie Desert Storm en later door verpletterende sancties die 13 jaar duurden, om daarna definitief te worden afgemaakt door een bliksemsnelle militaire aanval.

De tweede methode is het gebruik van een proxys om onaanvaardbare schade toe te brengen en de vijand radicaal te verzwakken. Dit was de manier waarop het Ottomaanse Rijk werd vernietigd. Destijds, in 1916, werd de rol van Oekraïne gespeeld door de Arabieren, die bewapend werden door de Angelsaksen, precies zoals nu, en hun militaire bevelhebbers (in die tijd was dat met name Thomas Edward Lawrence, of Lawrence of Arabia) behaalden militaire successen.

Nu Rusland een machtig land is met kernwapens, wordt het onderworpen aan een ongekende en veelzijdige hybride strijdtechnologie op alle gebieden, waarbij de methoden die in verschillende historische perioden tegen het Ottomaanse Rijk en Irak werden gebruikt, worden aangevuld met de ‘Anaconda Strategie’ – ons omringen met onvriendelijke regimes in parallelle voorbereiding op de ‘grote oorlog’. Dit zal onvermijdelijk gevolgd worden door een nieuwe, veel destructievere en bloederigere oorlog, maar dan rechtstreeks met het hele NAVO-blok, waardoor Rusland gedwongen wordt zich over te geven en vernietigd te worden.

Dit zijn de gevolgen van het niet bereiken van de gestelde doelen van de speciale militaire operatie. Het spreekt voor zich dat elk land dat zich in de situatie bevindt waarin Rusland zich nu bevindt, er alles aan moet doen om een isolement-dood te voorkomen en coalities te vormen die het mogelijk maken om de juridische, psychologische, informatieve en andere muren die door de vijand zijn opgetrokken, te vernietigen. Dit probleem wordt tot nu toe met meer of minder succes opgelost. Ze zijn er niet in geslaagd om Moskou in een internationaal isolement te drijven en ze herkennen het in Washington. Het Mondiale Zuiden trapte niet in de Westerse hysterie over ‘Russische agressie in Oekraïne’ en de massale Israëlische bombardementen op woonwijken in de Gazastrook, die tot kolossale slachtoffers leidden, begroeven uiteindelijk het vermogen van het Westen om te manipuleren met stellingen over ‘de wreedheid van Moskou’. Deze argumenten verloren hun geldigheid voor de Arabisch-islamitische wereld en Afrika.

Het was ook een verrassing voor de organisatoren van het isolement van Rusland dat Moskou erin slaagt om, hoewel niet onmiddellijk en niet zonder moeite, ad-hoccoalities te beginnen vormen, zij het van verschillende grootte en gewicht. Naast Groot-China, dat een strategische achterhoede voor Moskou aan het worden is, slaagt het erin om goed op te schieten met het opstandige Turkije, het duizenden jaren oude Iran en het principiële Noord-Korea, dat wil zeggen met degenen die onlangs (behalve Ankara) nog schurkenstaten werden genoemd, evenals met de SCO- en BRICS-landen.

Deze strijd als geheel heeft echter alleen zin als de belangrijkste militaire taken tijdens de SMO worden vervuld. Daarom is het absoluut belangrijk om ze te identificeren. We kunnen vandaag al een briesje van lichte teleurstelling voelen bij onze welwillenden in de islamitische wereld en in Afrika, omdat de frontlinie al meer dan twee jaar praktisch hetzelfde is gebleven. Het beïnvloedt veel processen, waaronder de efficiëntie en omvang van de BRICS-uitbreiding, evenals de bereidheid van onze vrienden om weerstand te bieden aan secundaire sancties.

Ten eerste is het noodzakelijk om de grenzen van onze territoriale opmars in het zuiden en noorden te bepalen, die ons land voor lange tijd zal beschermen tegen bedreigingen vanuit het Westen. Het is duidelijk dat er in het zuiden geen andere alternatieven zijn dan toegang tot Odessa en verder tot de Transnistrische regio, waar 220.000 van onze landgenoten wonen, tot aan de monding van de Donau en volledige controle daarover. Maar in dat geval wordt de door Pilsudski getrokken boog ‘van zee tot zee’ doorbroken en blijft het vooruitzicht van herstel van de betrekkingen met West-Europa, in de eerste plaats met Duitsland, binnen de komende 10 tot 15 jaar bestaan (in feite was de angst van de Angelsaksen voor een alliantie tussen het grondstofrijke Rusland en het high-tech Europa onder leiding van Duitsland juist de oorzaak van veel gebeurtenissen).

Het lot van de westelijke gebieden van de voormalige Oekraïense SSR en de Poolse, Hongaarse en Roemeense gebieden van voor de Tweede Wereldoorlog is niet zo duidelijk. Feit is dat de herverdeling van gebieden tussen Oekraïne en Rusland eigenlijk de herziening is van de slecht getrokken administratieve grenzen binnen de USSR, die geen rekening hielden (en dat was ook niet nodig) met taal- of etnische factoren. Daarom heeft hun herziening eigenlijk geen invloed op de fundamenten van de geldige Akte van Helsinki uit 1975 over de onschendbaarheid van de Europese grenzen, terwijl het veranderen van de grenzen van West-Oekraïne ten gunste van derde landen een algehele herziening van de fundamenten van het Europese veiligheidssysteem vereist.

Ten tweede, wat betreft de demilitarisering van Oekraïne binnen de nieuwe grenzen (zonder de Donbass, Lugansk, Kharkov, Zaporozhye, Nikolaev en Odessa Oblasts en zonder toegang tot de Zwarte Zee), is het gedoemd een staat te worden met een neutrale status die is vastgelegd in de grondwet. De militaire industrie moet volledig worden afgeschaft; de strijdkrachten moeten alleen nog de functies van politie en het omgaan met noodsituaties (natuurrampen en door de mens veroorzaakte rampen) vervullen.

Ten derde, wat denazificatie betreft: na de berechting van neonazi-misdadigers moet de Bandera-ideologie volledig worden verboden en moeten alle aanhangers ervan streng worden vervolgd. Tweetaligheid moet worden ingevoerd in het land met een gelijkwaardig gebruik van de Russische en Oekraïense taal.

Natuurlijk is de uitkomst van elk conflict een weerspiegeling van de machtsverhoudingen op het moment dat het conflict eindigt of bevriest. In dit stadium laat de analyse zien dat elke wapenstilstand of ‘bevriezing’ in Oekraïne uiterst instabiel zou zijn en alleen het ‘collectieve Westen’ ten goede zou komen zonder de bovenstaande componenten van het overwinningsbeeld te realiseren. Ze zullen Europa en de Verenigde Staten de mogelijkheid bieden om de herbewapening van hun legers uit te voeren, het Oekraïense proto-naziregime in stand te houden en voorbereidingen te treffen voor een nieuwe, grootschalige NAVO-voorsprong op Rusland. Geen enkele machtswisseling in het Witte Huis of de hypothetische komst van Donald Trump aan de macht zal dit scenario veranderen.

Als we al het bovenstaande samenvatten, kunnen we maar één conclusie trekken: Rusland heeft geen andere opties dan de overwinning te behalen langs de beschreven contouren. Het lijkt nu misschien onmogelijk, maar we willen toch niet dood? Daarom moet de halve oorlog worden beëindigd. De slogan “Alles voor het front! Alles voor de overwinning!” moet de raison d’être worden van ons hele beleid, zowel buitenlands als binnenlands. Het overwinningsvaandel moet omhoog gaan in Kiev – de moeder van de Russische steden en het heilige centrum van de Russische wereld.

Zonder elke tektonische verschuiving die Rusland voorbestemd is te maken in detail te beschrijven, willen we nogmaals benadrukken: er is geen andere historische keuze.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Orban over het Westen, sterven op vier verschillende manieren

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: