Leerling: “Wie de profeet beledigt, verdient de dood”. Susanne Wiesinger heeft lang gezwegen over de problemen op haar school met moslimkinderen. In haar nu verschenen boek vertelt de Oostenrijkse over haar uitweg uit de zwijgzaamheid.
Voor docente Susanne Wiesinger waren de reacties van haar leerlingen op de terroristische aanslag op de redactie van het satirische tijdschrift “Charlie Hebdo” in Parijs, waarbij elf mensen werden gedood, een eyeopener. Terwijl de aanval wereldwijd werd veroordeeld, bejubelden veel leerlingen op de school van Wiesinger de moordenaars als helden. De slachtoffers speelden geen rol.Susanne Wiesinger, lerares op een middelbare school in Wenen-Favoriten, vertelt over het dagelijks leven op haar middelbare school: over conflicten met moslimkinderen, over zwijgzaamheid van haar meerderen en over politiek. Sinds gisteren is haar boek – (QVVV-Verlag) verkrijgbaar in de boekhandel, schrijft het Duitse nieuwsportaal Epoch Times.
Het boek zegt hierover:
Op deze dag realiseerde ik me hoe sterk de conservatieve en fundamentalistische islam onze leerlingen beïnvloedt, hoezeer deze religie de gedachten van kinderen domineert. Ik realiseerde me hoe ver de meerderheid op school verwijderd was van de waarden die wij leraren hen probeerden te onderwijzen.
Leerling: “Wie de profeet beledigt, verdient de dood”
Op dat moment hoorden de leraren uitspraken als: Wie de profeet beledigt, verdient het om te sterven. Wij moslims moeten ons verdedigen tegen het Westen. Niemand mag onze profeet belachelijk maken. Wij worden daardoor allemaal beledigd en moeten de eer van onze profeet verdedigen, schrijft Wiesinger.
Moslimmeisjes in haar klas daarentegen zouden hebben gehuild, omdat ze bang waren dat Wiesinger hen niet meer aardig zou vinden omdat ze moslims zijn, zo meldt de lerares in haar boek.
Op hun school begonnen Wiesinger en haar collega’s met de jongeren te discussiëren en probeerden met ze te communiceren. Metterdaad stelden zij daardoor steeds vaker hun islamistische sympathieën en theorieën in twijfel.
Eventjes althans. Uiteindelijk was er meestal het idee: Dat waren geen moslims zoals wij. Want wij doen dat niet, merkt Wiesinger op.
Vanwege deze ervaring begon Wiesinger zich af te vragen waar deze negatieve en agressieve houding van deze jongeren ten opzichte van onze samenleving afkomstig van is. De kinderen werden van binnen verscheurd,
Want eigenlijk willen deze kinderen bij ons behoren en van de vrijheid van onze westerse levensstijl genieten. Maar je kon merken dat ze dit niet konden. Er is een kracht die ze tegenhoudt, sterker dan wat dan ook: hun moslimgeloof. Hij controleert en bestuurt hen, legt Wiesinger in het boek uit.
Tot op de dag van vandaag zijn veel leraren bang zijn om de islam te bekritiseren. De reden voor het zwijgen zou liggen in een verwarring van acceptatie en tolerantie, en de angst om te worden beschuldigd van zowel islamofobie als overweldiging, legt Wisinger uit.
De aanwijzingen naar deze religieuze verandering konden niet over het hoofd worden gezien, want veel leerlingen glijden steeds meer van hun leraren weg in de wereld van het islamitische geloof. We konden hen daarheen niet begeleiden. Tegenhouden konden we hen ook niet. De kloof tussen ons werd steeds groter, en we kwamen er steeds minder door.
Leerlingen hebben begrip voor de gruweldaden – maar geen medelijden met de slachtoffers
Elke volgende islamitische terroristische aanslag bevestigde het vermoeden dat steeds meer moslimleerlingen begrip hadden voor de gruweldaden. Het medeleven met de moordenaars was groter dan het medelijden met de slachtoffers, aldus Wiesinger in haar boek.
Als sociaaldemocraat was de leerkracht er jarenlang van overtuigd dat de integratie zou slagen. Hiervoor zou alleen maar voldoende middelen en de acceptatie van de Oostenrijkse meerderheidsmaatschappij noodzakelijk zijn.
Deze opvatting deel ik niet langer, aldus de Weense.
Bij haar werkgever en de lerarenvakbond stuitte de lerares met het onderwerp “politieke islam” jarenlang op onbegrip en desinteresse. Vaak ook op kritiek en afwijzing.
Later waren er lezingen voor leraren over de islam, waar ze vaak de indruk had dat het probleem niet begrepen werd. In plaats daarvan zei men: “Verander zelf en accepteer de wereld waarin uw leerlingen leven zoals het is. Dan zal de integratie slagen”, zegt Wiesinger. De indruk ontstond dat het altijd aan de leerkrachten zou liggen als de integratie mislukte:
Leraren moeten meer aan zelfreflectie doen. De Turken zijn een trots volk, citeert Wiesinger een van de sprekers.
Wiesinger: Vrienden wilden niet geloven dat moslimleerlingen in de moskeeën geradicaliseerd werden
Maar de Oostenrijkse wilde niet toezien hoe moslimleerlingen van het Oostenrijkse culturele leven worden beroofd omdat het in de ogen van hun ouders “haram” (religieus verboden) is.
Maar ook haar vrienden toonden weinig interesse in deze ontwikkelingen. Ze wilden niet geloven wat ze hun vertelde. Toch probeerde ze ook met haar vrienden en kennissen, allemaal links, over deze ontwikkeling te praten en probeerde ze uit te leggen dat moslimleerlingen niet alleen op het internet, maar ook in hun conservatieve moskeeën en verenigingen in Oostenrijk geradicaliseerd worden.
Deze gesprekken leidden dan meestal tot vergelijkingen met de katholieke kerk of tot positieve berichten over reizen door moslimlanden in de jeugdtijd, legt Wiesinger uit.
Het beste bewijs van succesvolle integratie was dan uiteindelijk de Brunnenmarkt in Wenen, een Turkse straatmarkt waar je goedkoop koffie kunt drinken en goedkoop kunt winkelen, zegt de docente in haar boek.
Met het oog op deze onwetendheid trok ze zich ook steeds verder terug uit de privésfeer.
Zelfs nu nog is het voor haar nog steeds onbegrijpelijk waarom links de conservatieve islam verdedigt.
Jarenlang hebben dezelfde linkse mensen – terecht – de katholieke kerk bekritiseerd en hun volgelingen minachtend omschreven als “zeloten”, schrijft de leraar.
Vanwege haar angst om met rechtse conservatieve partijen in verband te worden gebracht, sprak ze lange tijd niet publiekelijk over de problemen op de Weense scholen, zoals haar werkgever had bevolen. Ze zag het gevaar dat dit zou kunnen leiden tot extra isolement in zowel haar beroeps- als privéleven.
Ik wilde dat tot elke prijs vermijden. Dus ik heb lang gezwegen, legt Wiesinger uit.
Demonstranten schreeuwden: “We zullen hoofddoeken dragen!”
Begin januari 2018 had ze nog een andere belangrijke ervaring. Ze ging naar de laatste slotbijeenkomst van de grote demonstratie tegen de nieuwe nationale conservatieve regering op de Heldenplatz in Wenen. Als sociaaldemocraat had ze kritiek op de geplande ontmanteling van het sociale systeem, wat haar belangrijkste motivatie was daarheen te gaan, schrijft de Weense in haar boek.
Ik luisterde naar een spreker die ons vroeg om ons lichaam als bescherming voor alle moskeeën te werpen. Daverend applaus om me heen! Autochtone demonstrantes met spandoeken schreeuwden spontaan: ‘We zullen hoofddoeken dragen!’. Ik was op dat moment als bevroren en voelde me echt eenzaam. Ik moest de demo snel verlaten, schrijft Wiesinger.
Voor hen is het vanzelfsprekend dat een persoon niet wordt gediscrimineerd op grond van zijn religie. In deze context vroeg ze zich echter af of deze jubelende vrouwen ook hun lichaam voor moskeeën zouden werpen voor de leerlingen die aan een echtgenoot worden geholpen?
Zouden deze demonstrantes hun lichaam voor moskeeën gooien voor hen die de koran boven onze grondwet plaatsen, die de integratie van onze jongeren in de Oostenrijkse samenleving in de weg staan. Is er een van deze verlichte en tolerante linkse mensen die zijn lichaam voor een meisje zou gooien dat met moord wordt bedreigd als ze uit de rigide patriarchale familierelaties wil breken?, vraagt Wiesinger zich af in haar boek.
De reden voor de ignorantie van haar kennissen zijn romantische fantasieën
Wiesinger heeft ontdekt dat onwetendheid van dit onderwerp in haar omgeving wordt gekenmerkt door romantische ideeën: links is goed, rechts is slecht. “En wij links zijn de redders van de onderdrukten”, zegt Wiesinger. Het stellen van vragen is vaak te vervelend. Het leven moest eenvoudig en mooi zijn. “Voor mij horen ze bij ons, en daarom moet de meerderheidssamenleving voor hun problemen zorgen”, schrijft de Oostenrijkse.
Vandaag de dag ben ik ervan overtuigd dat wat de kinderen en jongeren het meest schaadt, de valse tolerantie en wegkijk-tactiek jegens de conservatieve islam is, zegt Wiesinger.
