Israëls oorlog, Netanyahu’s gok

De steun van de Amerikaanse Democratische Partij voor Israël is snel aan het verslappen – een “ideologische tremor”, noemt Peter Beinart (redacteur van Jewish Currents) het. Sinds 7 oktober “is het een aardbeving geworden” – een “Grote Scheuring,” schrijft Alastair Crooke.

Dit betreft de versmelting van het liberalisme met het zionisme dat lange tijd de Democratische Partij heeft bepaald:

Simpel gezegd is de pro-Palestijnse steun in de VS verhard, terwijl Israël zich naar uiterst rechts heeft verplaatst. In november 2023 was 49 procent van de Amerikaanse Joodse kiezers in de leeftijd van 18 tot 35 jaar tegen Biden’s verzoek voor extra militaire steun aan Israël.

Dat is één vector; één richting binnen de Amerikaanse politiek.

Op het andere pad zien Amerikaanse Joden – degenen die het meest zijn toegewijd aan het zionisme; degenen die de gevestigde orde besturen – dat het liberale Amerika ideologisch minder gastvrij wordt. Ze reageren op deze verschuiving door een gemeenschappelijke zaak te smeden met Amerikaans rechts.

Netayanhu had zo’n tien jaar eerder al opgemerkt dat Israël en een wokige Democratische Partij zich op verschillende paden bevonden – waardoor de Likud en Israël Rechts wegliepen van de Democraten naar de Amerikaanse Evangelicals (en dus in grote lijnen in de richting van de Republikeinse Partij). Zoals een voormalige hoge Israëlische diplomaat, Alon Pinkas, schreef in 2022:

Beinart schrijft: “Voorstanders van Israël blijven niet alleen welkom in de Democratische Partij, maar zijn ook dominant. Maar de leiders van die instellingen vertegenwoordigen niet langer een groot deel van hun basis..

Een oplossing – om het bot te zeggen – die geen ‘zionistische staat’ inhoudt: “Dat zijn de woorden van een politicus die begrijpt dat zijn partij diepgaande veranderingen ondergaat.”

Het aantal jongere ‘veranderaars’ is groter dan velen erkennen, vooral onder millennials en Gen Z; en de laatsten sluiten zich aan bij een Palestijnse solidariteitsbeweging die groter, maar ook radicaler wordt. “Dat groeiende radicalisme heeft een paradox opgeleverd: het is een beweging die steeds meer Amerikaanse Joden verwelkomt – maar het dienovereenkomstig moeilijker vindt om uit te leggen waar Israëlische Joden passen in haar visie op Palestijnse bevrijding,” maakt Beinart zich zorgen.

Het was om deze kloof te overbruggen dat de regering Biden deze week een ongemakkelijke houding aannam in de VN-Veiligheidsraad, toen de VS zich onthield van stemming over een ‘Wapenstilstand en vrijlating van gijzelaars’-resolutie.

De resolutie was door het Witte Huis bedoeld om ’twee kanten op te kijken’, door (oudere) Amerikaanse Joden aan te spreken die zich nog steeds identificeren als zowel progressief als zionistisch, en – de andere kant op kijkend – door diegenen aan te spreken die de groeiende alliantie tussen leidende zionistische instellingen en de Republikeinse Partij als ongemakkelijk, zelfs onvergeeflijk beschouwen (en willen dat de massamoorden in Gaza nu stoppen).

De truc van de resolutie was echter niet goed doordacht (deze laatste lacune wordt een gewoonte van het Witte Huis). De inhoud werd slecht weergegeven door de VS, die verklaarden dat de resolutie ‘niet-bindend’ was. De New York Times gaf de resolutie zelfs verkeerd weer door te zeggen dat het ‘oproept tot’ een staakt-het-vuren. Dat is niet zo.

De tweeledige strategie van de regering Biden is voorspelbaar genoeg tussen wal en schip gevallen: Zoals Beinart zegt, “zo eenvoudig is het niet.” Een pleisterresolutie zal de structurele verschuiving die plaatsvindt niet oplossen – Gaza dwingt de kwestie af. Amerikaanse Joden die beweerden zowel progressief als zionistisch te zijn, moeten kiezen. En wat ze kiezen zal enorme electorale gevolgen hebben in swing-states, zoals Michigan, waar Amerikaans links activisme mogelijk de presidentiële uitkomst kan bepalen.

De VN-truc van Biden zal waarschijnlijk weinigen tevreden stellen. De Etablisment Zionisten zijn boos en de ‘Linksen’ zullen het als een placebo beschouwen. De ‘niet-bindende’ onjuiste omschrijving zal echter andere leden van de Veiligheidsraad woedend maken, die nu voor nog hardere resoluties zullen gaan.

Nog belangrijker is dat de manoeuvre Netanyahu heeft laten zien dat Biden zwak is. Het schisma dat in zijn partij is ontstaan, introduceert een eigenschap van instabiliteit: het politieke zwaartepunt kan binnen de partij naar beide kanten verschuiven, of zelfs dienen om Republikeinen te versterken die het gunstig stemmen van de Palestijnen door een ‘Amerikaanse bril’ gelijk zien aan hun eigen identitaire politiek.

Netanyahu (meer dan wie ook) weet hoe hij in onrustige wateren moet roeren.

Ook de VN-truc veroorzaakte een schijnbare vuurstorm in Israël. Netanyahu nam wraak door het bezoek van een delegatie op hoog niveau aan Washington om Israëls plannen voor Rafah te bespreken te annuleren. Hij zei dat de resolutie “Hamas de hoop geeft dat ze door internationale druk een staakt-het-vuren kunnen krijgen zonder onze gijzelaars vrij te laten”: ‘Biden heeft schuld’ is de boodschap.

Toen riep Israël zijn team voor de onderhandelingen over de gijzeling terug uit Qatar, toen 10 dagen van gesprekken op een dood spoor belandden. Netanyahu’s kantoor gaf de schuld aan de onverzettelijkheid van Hamas, veroorzaakt door de VN-resolutie. Opnieuw de boodschap: ‘Gijzelingsgesprekken mislukt; Biden is de schuldige’.

Naar verluidt ziet het Witte Huis de ‘vuurstorm’ eerder als een grotendeels gefabriceerde crisis die door de Israëlische premier wordt gebruikt voor zijn oorlog tegen het Witte Huis van Biden. Wat dit betreft heeft het ‘Team’ gelijk (hoewel er echte woede is aan Israëlische rechterkant over de resolutie die wordt gezien als het sussen van ‘progressieven’. (“Biden is de schuldige”).

Het is duidelijk dat de betrekkingen in een neerwaartse spiraal terecht zijn gekomen: De regering Biden is wanhopig op zoek naar een vrijlating van de gijzelaars en een staakt-het-vuren. Hun hele strategie hangt ervan af. En de herverkiezingskansen van Biden hangen ervan af. Hij zal zich ervan bewust zijn dat tienduizenden Palestijnen in Gaza waarschijnlijk zeer binnenkort zullen sterven van de honger. En de wereld zal toekijken, dagelijks, ’s nachts, op social media.

Biden’ is woedend. Electoraal gaat het niet goed met hem. Hij weet het en vermoedt dat Netanyahu opzettelijk ruzie met hem zoekt.

Voor alle duidelijkheid: De hamvraag is, wie leest ‘de politieke situatie’ hier correct? Netanyahu heeft veel tegenstanders – zowel in eigen land als in de Democratische Partij van de VS – maar tijdens zijn cumulatieve 17 jaar aan de macht zijn zijn intuïtieve gevoel voor verschuivingen binnen de Amerikaanse politieke scène, zijn PR-touch en zijn gevoel voor de gevoelens van Israëlische kiezers nooit in twijfel getrokken.

Biden wil Netanyahu uit het leiderschap. Dat is duidelijk, maar met welk doel? Het Witte Huis lijkt grote moeite te hebben met de realiteit dat als Netanyahu weggaat, het Israëlische beleid grotendeels ongewijzigd blijft. De peilingen zijn op dit punt onmiskenbaar.

De wispelturige en gefrustreerde zittende president in het Witte Huis vindt ‘Gantz’ misschien een zachtere, inschikkelijke gesprekspartner, maar wat dan nog? Hoe zou dat helpen? De koers van Israël wordt bepaald door een enorme verschuiving in de Israëlische publieke opinie. En er is geen praktische ‘oplossing’ voor Gaza.

En misschien heeft Biden gelijk dat Netanyahu’s ruzie met Biden geënsceneerd is. Zoals vooraanstaand Israëlisch commentator Ben Caspit betoogt:

Het punt hier is dat Netanyahu’s uitdaging aan Biden een ander doel zou kunnen dienen. Simpel gezegd zijn de ‘oplossingen’ van Team Biden voor Gaza en Palestina onwerkbaar – in termen van de huidige Israëlische gevoelens. Vijfentwintig jaar geleden misschien wel? Maar toen vernietigde het allesoverheersende Amerikaanse beleid van ‘Israël veilig maken’ alle politieke oplossingen, inclusief de twee-staten.

Netanyahu belooft de Israëli’s (nog steeds) een ’totale overwinning’ op Hamas, hoewel hij weet dat het onmogelijk is om de groep volledig te onderwerpen. Netanyahu’s uitweg uit deze paradox is daarom ‘Biden de schuld te geven’ als degene die Israëls overwinning op Hamas in de weg staat.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: er is geen eenvoudige militaire oplossing voor Hamas – helemaal geen. Israëlische verhalen over het ontmantelen van 19 Hamasbataljons in Gaza is slechts PR die wordt gevoerd aan het Witte Huis, dat Israël blijkbaar op zijn woord gelooft.

Netanyahu weet waarschijnlijk dat Gaza een onophoudelijke opstand zal worden – en zal de schuld geven aan Biden, die nu al wordt gezien als de ‘boksbal’ omdat hij een Palestijnse staat probeert op te dringen aan een onwillig Israël.

Op dezelfde manier heeft het Witte Huis ‘de grond’ met betrekking tot de gijzelingsovereenkomst blijkbaar verkeerd gelezen, door te denken dat Hamas niet serieus was in zijn eisen. Er is dus geen sprake geweest van serieuze onderhandelingen; in plaats van in te gaan op de eisen van Hamas, heeft de VS druk uitgeoefend – door bondgenoten te gebruiken om Hamas via Qatar, Egypte en andere Arabische staten onder druk te zetten en te dreigen met een compromis.

Maar diplomatieke druk was voorspelbaar niet genoeg. Het veranderde niets aan de kernstandpunten van Hamas.

“We zitten dramatisch vast. Het is niet voor de show. Er is een aanzienlijke kloof. We kunnen een blame game spelen, maar dat zal de gijzelaars niet terugbrengen. Als we een deal willen, moeten we de realiteit onder ogen zien,” zei een Israëlische functionaris, nadat Barnea en zijn team met lege handen terugkeerden uit Doha.

Met enige directe ervaring met dergelijke onderhandelingen, denk ik dat Netanyahu weet dat hij de werkelijke prijs die hij zou moeten betalen (in termen van vrijlating van gevangenen) om een deal te sluiten, politiek niet zou overleven.

Kortom, de aanvaring met Biden over het ‘niet stemmen’ van de resolutie van de Veiligheidsraad kan meer gezien worden als Netanyahu die de onrealistische (vanuit zijn perspectief) beleidsvoorschriften van Biden beheert, die voortkomen uit een realiteit die losstaat van de huidige Israëlische apocalyptische ‘Nakba’-waanzin.

Ondertussen zal Netanyahu zijn ’troepen’ bijeenroepen. Er zal directe druk worden uitgeoefend op de enorm machtige pro-zionistische politieke structuren in de VS, die er – samen met de zelfgenererende druk van de Republikeinen en de pro-zionistische Democratische institutionele leiders – in zouden kunnen slagen om het opkomende geluid van de progressieven in te dammen.

Of op zijn minst kan deze druk een tegenwicht creëren om Biden te dwingen Israël stilletjes te steunen door het te (blijven) bewapenen; en ook publiekelijk Netanyahu’s verbreding van de oorlog te omarmen als de enige manier om de Israëlische afschrikking te herstellen, gezien het feit dat hij weet dat militaire operaties in Gaza niet zullen helpen om de afschrikking te herstellen, noch om hem een Israëlische ‘overwinning’ te bezorgen.

Om eerlijk te zijn heeft ‘Biden’ zichzelf in een hoek gedreven door zijn omarming van een verouderde ‘policy toolbar’ in het licht van een snel veranderend Israëlisch en Regionaal landschap – dat niet langer vatbaar is voor dergelijke irrelevanties.

Aan de andere kant gokt Netanyahu enorm met de toekomst van Israël (en Amerika) – en kan hij verliezen.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Kolonel Macgregor: Israëlische acties in Gaza kunnen leiden tot de vernietiging van Israël, WO III

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: