Het waren de media, geleid door de Guardian, die Julian Assange achter de tralies hielden

Het is alleen maar goed dat we allemaal een moment nemen om de overwinning te vieren van Julian Assange’s vrijlating na 14 jaar detentie, in verschillende vormen, om eindelijk verenigd te worden met zijn vrouw en kinderen – twee jongens die de kans is ontzegd om hun vader ooit echt te leren kennen.

De laatste vijf jaar bracht hij door in de zwaarbeveiligde Belmarsh-gevangenis, waar de Verenigde Staten hem probeerden uit te leveren voor een gevangenisstraf van 175 jaar voor het publiceren van details over hun staatsmisdaden in Irak, Afghanistan en elders, schrijft Jonathan Cook.

Zeven jaar lang zat hij opgesloten in een klein kamertje in de Ecuadoraanse ambassade in Londen, nadat Quito hem politiek asiel had verleend om te ontsnappen aan de klauwen van een wetsovertredend Amerikaans imperium dat vastbesloten was om een voorbeeld van hem te maken.

Zijn gevangenneming door de Britse politie uit de ambassade in opdracht van Washington in 2019, nadat een meer aan de VS gelieerde regering aan de macht was gekomen in Ecuador, bewees hoe duidelijk misleid of kwaadwillend degenen waren geweest die hem beschuldigden van het “ontlopen van gerechtigheid.”

Alles waar Assange voor gewaarschuwd had dat de VS hem wilde aandoen, bleek de volgende vijf jaar juist te zijn, terwijl hij wegkwijnde in Belmarsh, volledig afgesloten van de buitenwereld.

Niemand in onze politieke of mediaklasse leek op te merken, of kon het zich veroorloven om toe te geven, dat de gebeurtenissen zich precies zo afspeelden als de oprichter van Wikileaks jarenlang had voorspeld – en waarvoor hij destijds zo ronduit belachelijk werd gemaakt.

Diezelfde politiek-mediaklasse was ook niet bereid om andere vitale context mee te laten wegen, waaruit bleek dat de VS niet probeerde om een of ander juridisch proces af te dwingen, maar dat de uitleveringszaak tegen Assange volledig was bedoeld om wraak te nemen – en om de oprichter van Wikileaks tot voorbeeld te stellen om anderen ervan te weerhouden hem te volgen bij het onthullen van misdaden van de Amerikaanse staat.

Dat omvatte onthullingen dat, zoals het hoort, de CIA, die werd ontmaskerd als een malafide buitenlandse inlichtingendienst in 250.000 ambassadekabels gepubliceerd door Wikileaks in 2010, verschillende plannen had om hem te vermoorden en te ontvoeren uit de straten van Londen.

Ander bewijs kwam aan het licht dat de CIA uitgebreide spionageoperaties had uitgevoerd op de ambassade en elke beweging van Assange had opgenomen, inclusief zijn ontmoetingen met zijn artsen en advocaten.

Alleen al daarom had de Amerikaanse zaak door de Britse rechter verworpen moeten worden. Maar de Britse rechterlijke macht keek veel meer over haar schouder naar Washington dan dat ze zich aan haar eigen wetboek hield.

Media geen waakhond

Westerse regeringen, politici, de rechterlijke macht en de media lieten Assange allemaal in de steek. Of beter gezegd, ze deden waar ze eigenlijk voor zijn: zorgen dat het gepeupel – dat wil zeggen, jij en ik – niet weet waar ze echt mee bezig zijn.

Het is hun taak om verhaallijnen op te bouwen die suggereren dat zij het het beste weten, dat we hen moeten vertrouwen, dat hun misdaden, zoals die welke ze nu steunen in Gaza, eigenlijk niet zijn wat ze lijken, maar in feite inspanningen zijn in zeer moeilijke omstandigheden om de morele orde te handhaven, om de samenleving te beschermen.

Om deze reden is er een speciale behoefte om de kritieke rol te identificeren die de media hebben gespeeld in het zo lang opgesloten houden van Assange.

De waarheid is dat Assange nooit zo lang verdwenen had kunnen zijn als de media de rol hadden gespeeld die ze zichzelf toedichten als waakhond van de macht. Hij zou al jaren geleden zijn vrijgelaten. Het waren de media die hem achter de tralies hielden.

De establishmentmedia waren een gewillig instrument in het demoniserende narratief dat de Amerikaanse en Britse regeringen zorgvuldig tegen Assange smeedden.

Zelfs nu, nu hij herenigd is met zijn familie, verkondigen de BBC en anderen dezelfde leugens die al lang in diskrediet zijn gebracht.

Zo beweren journalisten steeds weer dat hij in Zweden werd aangeklaagd wegens “verkrachting”, maar dat die aanklacht uiteindelijk werd ingetrokken. Hier is de BBC die deze fout opnieuw maakt in haar verslaggeving deze week.

In feite heeft Assange nooit te maken gehad met meer dan een “vooronderzoek”, een onderzoek dat de Zweedse aanklagers herhaaldelijk hebben ingetrokken wegens gebrek aan bewijs. Het onderzoek, zo weten we nu, werd steeds nieuw leven ingeblazen en zo lang volgehouden, niet vanwege Zweden, maar vooral omdat het Britse Openbaar Ministerie, toen geleid door Sir Keir Starmer (nu de leider van de Labourpartij), erop stond dat het zo lang zou duren.

Starmer maakte in deze periode herhaaldelijk reizen naar Washington, toen de VS een voorwendsel probeerden te vinden om Assange op te sluiten voor politieke misdaden, niet seksuele. Maar zoals zo vaak gebeurde in de zaak Assange, werden alle verslagen van deze ontmoetingen vernietigd door de Britse autoriteiten.

Het andere favoriete bedrog van de media – dat nog steeds gepromoot wordt – is de bewering dat de vrijgaven van Wikileaks informanten van de VS in gevaar brengen.

Dat is volslagen onzin, zoals elke journalist die ook maar een beetje de achtergrond van de zaak heeft bestudeerd weet.

Meer dan tien jaar geleden stelde het Pentagon een onderzoek in om na te gaan of er Amerikaanse agenten waren gedood of gewond geraakt als gevolg van de lekken. Dat deden ze juist om de publieke opinie tegen Assange te verzachten.

En toch kon een team van 120 contraspionage officieren niet één zo’n geval vinden, zoals het hoofd van het team, brigadegeneraal Robert Carr, in 2013 in de rechtszaal toegaf.

Ondanks het feit dat de BBC een redactiekamer heeft met honderden correspondenten, inclusief degenen die beweren gespecialiseerd te zijn in defensie, veiligheid en desinformatie, kan de BBC dit basisgegeven over de zaak nog steeds niet goed krijgen.

Dat is geen toeval. Het is wat er gebeurt als journalisten zich informatie laten voorschotelen door degenen over wie ze zogenaamd waken. Dat is wat er gebeurt als journalisten en ambtenaren van de inlichtingendienst in een permanente, incestueuze relatie leven.

Karaktermoord

Maar het zijn niet alleen deze flagrante tekortkomingen in de verslaggeving die Assange in zijn kleine cel in Belmarsh opgesloten hielden. Het was dat de hele media samenwerkten in zijn karaktermoord, waardoor het niet alleen acceptabel maar ook respectabel werd om hem te haten.

Het was onmogelijk om op social media over de zaak Assange te posten zonder dat er tientallen gesprekspartners opdoken om je te vertellen hoe ontzettend onaangenaam hij was, hoezeer hij een narcist was, hoe hij zijn kat had mishandeld of zijn muren in de ambassade met uitwerpselen had besmeurd. Geen van deze mensen had hem natuurlijk ooit ontmoet.

Het is ook nooit bij deze mensen opgekomen dat, zelfs als dit allemaal waar was, het nog steeds geen excuus zou zijn geweest om Assange zijn grondrechten te ontnemen, zoals maar al te duidelijk is gebeurd. En meer nog, het zou onmogelijk het uithollen van de plicht van journalisten om misdaden van de staat aan het licht te brengen kunnen rechtvaardigen.

Waar het uiteindelijk om ging in de langdurige uitleveringshoorzittingen was de vastberadenheid van de Amerikaanse regering om onderzoeksjournalistiek op het gebied van nationale veiligheid gelijk te stellen aan “spionage”. Of Assange een narcist was, had daar geen enkele invloed op.

Waarom waren zoveel mensen ervan overtuigd dat de vermeende karakterfouten van Assange van cruciaal belang waren voor de zaak? Omdat de mainstream media – onze veronderstelde scheidsrechters van de waarheid – het eens waren over de zaak.

De verdachtmakingen waren misschien niet zo goed overgekomen als ze alleen door de rechtse roddelbladen waren verspreid. Maar er kwam leven in deze beweringen door de eindeloze herhaling ervan door journalisten die zogenaamd aan de andere kant van het gangpad stonden, met name bij de Guardian.

Liberalen en linksen werden blootgesteld aan een constante stroom van artikelen en tweets waarin Assange en zijn wanhopige, eenzame strijd tegen de enige supermacht ter wereld om te voorkomen dat hij voor de rest van zijn leven wordt opgesloten omdat hij journalistiek bedrijft, werden gekleineerd.

The Guardian – die in eerste instantie had geprofiteerd van de alliantie met Wikileaks bij het publiceren van de onthullingen – toonde hem precies nul solidariteit toen het Amerikaanse establishment aanklopte, vastbesloten om het Wikileaks platform, en zijn oprichter, te vernietigen voor het mogelijk maken van die onthullingen.

Voor de goede orde, zodat we het niet vergeten, dit zijn een paar voorbeelden van hoe de Guardian hem – en niet de wetsovertredende Amerikaanse veiligheidsstaat – de schurk maakte.

Marina Hyde in de Guardian van februari 2016 – vier jaar na zijn gevangenschap in de ambassade – deed de bezorgdheid van een panel van wereldberoemde juridische experts van de Verenigde Naties dat Assange “willekeurig” werd vastgehouden omdat Washington had geweigerd garanties te geven dat het niet om zijn uitlevering zou vragen voor politieke misdaden, terloops af als “goedgelovig”:

Joshua Rozenberg, lange tijd BBC-correspondent voor juridische zaken, kreeg diezelfde dag nog de ruimte in de Guardian om te beweren dat Assange zich gewoon “verschool” in de ambassade en niet werd bedreigd met uitlevering (Noot: Hoewel zijn analytisch begrip van de zaak zwak is gebleken, stond de BBC hem toe om deze week verder te schrijven aan de zaak Assange):

Twee jaar later beweerde de Guardian nog steeds dat, ondanks het feit dat het Verenigd Koninkrijk vele miljoenen uitgaf om de ambassade met politieagenten te belasten om te voorkomen dat Assange “het recht zou ontvluchten”, het alleen “trots” was dat hem in de ambassade vasthield:

Of wat dacht je van deze van Hadley Freeman, gepubliceerd door de Guardian in 2019, net toen Assange voor de komende vijf jaar verdween naar het dichtstbijzijnde Britse goelag, over het “intense geluk” dat ze veronderstelde dat het schoonmaakpersoneel van de ambassade moet voelen:

Wie nog niet begreep hoe persoonlijk vijandig zoveel schrijvers van de Guardian tegenover Assange stonden, moet maar eens kijken naar hun tweets, waarin ze zich vrijer voelden om de handschoenen uit te trekken. Hyde beschreef hem als “misschien wel de grootste klootzak in Knightsbridge”, terwijl Suzanne Moore zei dat hij “de meest massieve drol” was.

Het constant kleineren van Assange en het bespotten van zijn benarde situatie bleef niet beperkt tot de opiniepagina’s van de Guardian. De krant werkte zelfs mee aan een vals rapport – vermoedelijk geleverd door de inlichtingendiensten, maar gemakkelijk te weerleggen – ontworpen om de lezers van de krant tegen hem op te stoken door hem zwart te maken als een stroman van Donald Trump en de Russen.

Deze beruchte nieuwshoax – waarin ten onrechte wordt beweerd dat Assange in 2018 herhaaldelijk een ontmoeting had met een medewerker van Trump en “naamloze Russen”, die niet is opgenomen door een van de tientallen CCTV-camera’s die de toegang tot de ambassade bewaken – staat nog steeds op de website van de Guardian:

Deze demoniseringscampagne effende het pad naar Assange die begin 2019 door de Britse politie uit de ambassade werd gesleept.

Het hielp de Guardian ook om uit de schijnwerpers te blijven. Want het waren fouten van de krant, niet van Assange, die leidden tot de vermeende “misdaad” in het hart van de Amerikaanse uitleveringszaak – dat Wikileaks inderhaast een cache van ongecensureerde bestanden had vrijgegeven – zoals ik al eerder in detail heb uitgelegd.

Te weinig en te laat

Establishment-media die 14 jaar geleden met Assange samenwerkten bij het publiceren van de onthullingen van Amerikaanse en Britse staatsmisdaden, begonnen pas eind 2022 voorzichtig van toon te veranderen – meer dan een decennium te laat.

Dat was toen vijf van zijn voormalige mediapartners een gezamenlijke brief stuurden naar de regering Biden waarin stond dat ze “een einde moesten maken aan de vervolging van Julian Assange voor het publiceren van geheimen,”

Maar zelfs toen hij deze week werd vrijgelaten, ging de BBC door met de karaktermoord:

Als de BBC niet gewoon een stenograaf van de Britse regering was, zou de kop kunnen luiden: “Tony Blair: Multimiljonair of oorlogsmisdadiger?”

Want terwijl de mainstream media druk bezig zijn geweest onze blik te richten op de vermeende karakterfouten van Assange, hebben ze onze aandacht weggehouden van de echte schurken, degenen die de misdaden hebben begaan die hij aan het licht heeft gebracht: Blair, George W Bush, Dick Cheney en vele anderen.

We moeten hier een patroon herkennen. Wanneer de feiten niet betwist kunnen worden, moet de gevestigde orde de boodschapper neerschieten.

In dit geval was dat Assange. Maar dezelfde mediamachine werd ingezet tegen voormalig Labourleider Jeremy Corbyn, een andere doorn in het oog van het establishment. En net als bij Assange waren de Guardian en de BBC de twee media die het nuttigst waren in het verspreiden van de laster.

Helaas moest Assange, om zijn vrijheid veilig te stellen, een deal sluiten door schuldig te pleiten op een van de aanklachten die tegen hem waren ingediend onder de spionagewet.

Dezelfde krant die zo makkelijk de spot dreef met Assange’s jarenlange detentie en de dreiging dat hij levenslang zou worden opgesloten in een Amerikaanse super-max gevangenis, publiceerde deze week, toen Assange werd vrijgelaten, een artikel waarin de nadruk werd gelegd op het “gevaarlijke precedent“ voor de journalistiek dat werd geschapen door zijn schikking.

De behandeling van Assange door Washington was altijd bedoeld om een angstaanjagend signaal af te geven aan onderzoeksjournalisten dat, hoewel het prima is om de misdaden van officiële vijanden bloot te leggen, dezelfde normen nooit mogen worden toegepast op het Amerikaanse imperium zelf.

Hoe is het mogelijk dat de Guardian dat nu pas leert, nadat ze de les niet eerder begreep, toen het er toe deed, tijdens Assange’s lange jaren van politieke vervolging?

De nog triester waarheid is dat de schurkenrol van de media in het gevangen houden van Assange binnenkort uit de boeken zal worden gewist. Dat komt omdat de media het script schrijven over wat er gaande is in de wereld.

Ze zullen zichzelf snel afschilderen als heiligen, niet als zondaars, in deze episode. En zonder meer Assanges om onze ogen te openen, zullen we ze waarschijnlijk geloven.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Julian Assange is vrij: WikiLeaks-oprichter sluit schikking met VS

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: