Griezelig – Hoe de politiestaat ons eraan went om moderne slaven te zijn

Net als de spreekwoordelijke “kokende kikkers” laat de overheid ons al jaren geleidelijk wennen aan het schrikbeeld van een politiestaat: gemilitariseerde politie. Invalcommando’s. Camouflagekleding. Zwarte uniformen. Gepantserde voertuigen. Massale arrestaties. Pepperspray. Traangas. Knuppels. Fouilleren van het lichaam. Bewakingscamera’s. Kevlar vesten. Drones. Dodelijke wapens. Minder-dodelijke wapens gebruikt met dodelijk geweld. Rubberen kogels. Waterkanonnen. Verdovingsgranaten. Arrestatie van journalisten. Tactieken om menigten onder controle te houden. Intimidatietactieken. Gewelddadigheid, schrijft John W. Whitehead.

Zo bereid je een bevolking voor om een politiestaat gewillig en zelfs dankbaar te accepteren.

Je maakt ze niet bang door dramatische veranderingen door te voeren. In plaats daarvan laat je ze langzaam wennen aan hun gevangenismuren. Overtuig burgers ervan dat hun gevangenismuren er alleen zijn om hen te beschermen en gevaar buiten te houden. Desensibiliseer ze voor geweld, laat ze wennen aan de militaire aanwezigheid in hun gemeenschappen en overtuig ze ervan dat alleen een gemilitariseerde overheid de schijnbaar hopeloze koers van de natie kan veranderen.

Dit gebeurt al.

Maar we worden niet alleen gewend aan de kenmerken van een politiestaat. We worden ook gedwongen om te zwijgen en ons neer te leggen bij openlijk onrecht en hardhandige politieke correctheid, terwijl we worden opgevoed om staatstirannie, corruptie en bureaucratische incompetentie als maatschappelijke normen te accepteren.

Wat is hier precies aan de hand?

Wat het ook is, het is de raciale overgevoeligheid zonder raciale rechtvaardigheid, de knieval voor politiek correcte tirannen zonder rekening te houden met de vrijheid van meningsuiting van anderen; de gewelddadige terugslag na jaren van door de staat gesanctioneerde wreedheid, de mentaliteit van de menigte die individuele rechten overweldigt, het onderdrukkende gebrul van de betuttelingsstaat, de schijnbaar rechtvaardige verontwaardiging vol lawaai en woede die uiteindelijk niets betekent; de kloof tussen de partijen die met de dag onoverkomelijker wordt. Dit alles leidt nergens toe.

Het leidt zeker niet tot meer vrijheid. Deze draconische oefening in het verdelen, veroveren en onderwerpen van een natie slaagt.

Het moet gezegd worden dat de verschillende protesten van de afgelopen jaren, van zowel rechts als links, niet hebben geholpen. Per ongeluk of opzettelijk hebben deze protesten iets gepolitiseerd wat nooit gepolitiseerd had mogen worden: Politiegeweld en de constante aanvallen van de regering op onze vrijheden.

Misschien zijn we er nu slechter aan toe dan ooit tevoren.

Opeens lijkt niemand het meer te hebben over de flagrante misstanden binnen de overheid die onze vrijheden blijven vernietigen: Het neerschieten van ongewapende mensen door de politie, invasieve surveillance, bloedafname langs de weg, visitatie langs de weg, SWAT-team invallen die verkeerd aflopen, de dure oorlogen van het militair-industrieel complex, uitgaven aan omkoopsommen, wetten inzake vooringenomenheid bij misdrijven, verbeurdverklaring van bezittingen, fusiecentra, militarisering, militaire drones, slimme politie door AI-robots. Rechtbanken die meegaan met de politiestaat, scholen die fungeren als indoctrinatiecentra, bureaucraten die de Deep State aan de macht houden.

Hoe meer dingen veranderen, hoe meer ze hetzelfde blijven.

Hoe krijg je een bevolking zover dat ze het totalitarisme omarmen, die sluipende vorm van tirannie waarbij de regering alle macht heeft en “wij het volk” niets?

Je overtuigt mensen ervan dat de “dreiging” waar ze mee te maken hebben – denkbeeldig of niet – zo sinister, zo overweldigend, zo angstaanjagend is, dat de enige manier om het gevaar te overwinnen is om de regering de macht te geven om alles te doen wat nodig is om die “dreiging” te onderdrukken. Zelfs als dat betekent dat je de regering toestaat om de grondwet met voeten te treden.

Dit is hoe je de politiek van de angst gebruikt om een vrijheidslievend volk zover te krijgen dat het zich vastketent aan een dictatuur. Het werkt elke keer op dezelfde manier.

De opgeblazen, uitgebreide oorlogen van de regering tegen terrorisme, drugs, geweld en zogenaamd “binnenlands extremisme” zijn handige trucs om de bevolking te terroriseren zodat ze steeds meer vrijheden opgeven in ruil voor ongrijpbare beloften van veiligheid. Nadat we onze angsten hebben laten codificeren en onze daden hebben laten criminaliseren, bevinden we ons nu in een vreemde nieuwe wereld waarin zo’n beetje alles wat we doen wordt gecriminaliseerd.

Vreemd genoeg zijn Amerikanen, gezien de flagrante corruptie en incompetentie van onze gekozen functionarissen, over het algemeen nog steeds relatief goedgelovig. Ze laten zich graag overtuigen dat de regering, geleid door hun respectievelijke politieke redder, de problemen kan oplossen die ons plagen.

We hebben de controle over de meest intieme aspecten van ons leven uit handen gegeven aan overheidsfunctionarissen die, terwijl ze op hun post zitten, niet wijzer of slimmer zijn, onze behoeften “beter” kennen, meer “weten” over onze problemen of “beter weten” wat echt in ons belang is. Omdat we echter in het valse idee zijn getreden dat de overheid echt weet wat het beste voor ons is en niet alleen onze veiligheid maar ook ons geluk kan garanderen en voor ons kan “zorgen” van de wieg tot het graf – van de crèche tot het verpleeghuis – hebben we ons in feite laten beteugelen en slaven van ons laten maken. Dit alles in opdracht van een regering die weinig “geeft” om onze vrijheden of ons geluk.

De les is dat zodra een vrij volk toestaat dat de overheid inbreuk maakt op zijn vrijheden, of diezelfde vrijheden gebruikt als ruilmiddel voor veiligheid, het snel een glibberige tirannie wordt.

Het lijkt ook niet meer uit te maken of een Democraat of Republikein aan het roer staat. In feite lijkt de bureaucratische mentaliteit aan beide kanten van het gangpad tegenwoordig dezelfde filosofie van een autoritaire overheid te belichamen wiens prioriteit het is om “Het volk” van ons zuurverdiende geld te beroven – door middel van belastingen, boetes en heffingen – om controle en macht te behouden.

De moderne overheid in het algemeen handelt onlogisch en zelfs al psychopathisch: van gemilitariseerde politie in SWAT-team uitrusting die onze deuren binnenstormt, tot de uitspattingen van onschuldige burgers die door de politie worden neergeschoten, tot het indringend bespioneren van alles wat we doen.

De kenmerken van een psychopaat zijn onder andere:

Gebrek aan wroeging en empathie, een gevoel van grandiositeit, oppervlakkige charme, bedrieglijk en manipulatief gedrag en een weigering om verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen daden.

Wanneer onze eigen regering ons niet langer ziet als mensen met waardigheid en waarde, maar als dingen die gemanipuleerd, gemanoeuvreerd en uitgebuit moeten worden voor gegevens, mishandeld worden door de politie en doen geloven dat ze het beste met ons voor heeft; wanneer ze ons mishandelt en vervolgens opsluit als we uit de pas durven lopen, ons oneerlijk straft zonder wroeging en weigert haar fouten toe te geven, dan leven we niet langer in een constitutionele republiek.

Wat we in plaats daarvan meemaken is een pathocratie: tirannie in de handen van een psychopathische regering die “tegen de belangen van haar eigen mensen in werkt, behalve om bepaalde groepen te bevoordelen.”

En wat betekent dat voor ons?

Nu we hebben toegestaan dat de overheid zich uitbreidt en onze invloedssfeer overschrijdt, staan we aan de verliezende kant van een touwtrekwedstrijd om de controle over ons land en onze levens. En zolang we dat toestaan, zullen overheidsfunctionarissen doorgaan met het vertrappen van onze rechten, waarbij ze hun acties altijd rechtvaardigen door te zeggen dat ze in het belang van het volk zijn.

Maar de overheid kan maar zover gaan als wij “Het volk” toestaan. Daar ligt het probleem.

We naderen snel een moment van afrekening waarin we gedwongen zullen worden om te kiezen tussen de visie van wat Amerika zou moeten zijn – een model voor zelfbestuur waarin de macht bij het volk ligt – en de realiteit van wat het is geworden: een politiestaat waarin de macht bij de regering ligt. Dit afglijden naar totalitarisme – vergemakkelijkt door overcriminalisering, staatstoezicht, een gemilitariseerde politiemacht, buren die hun buren aangeven, geprivatiseerde gevangenissen en dwangarbeiderskampen, om maar een paar parallellen te noemen – lijkt erg op wat er in Duitsland gebeurde in de jaren voorafgaand aan Hitlers machtsovername.

We bevinden ons nu op een gevaarlijk pad.

Ongeacht wie de presidentsverkiezingen in november wint, is het een veilige gok dat de verliezers het Amerikaanse volk zal zijn. In tegenstelling tot wat er op school wordt geleerd en de propaganda die door de media wordt verspreid, zijn de presidentsverkiezingen van 2024 geen populistische verkiezingen voor een vertegenwoordiger. Het is eerder een aandeelhoudersvergadering om de volgende president te kiezen, een feit dat nog versterkt wordt door het archaïsche kiesstelsel van het land.

Iedereen die gelooft dat deze verkiezingen voor echte verandering zullen zorgen in de manier waarop de Amerikaanse regering zaken doet, is ofwel ongelooflijk naïef, heeft geen voeling met de realiteit of negeert het feit dat, zoals een diepgaand onderzoek van Princeton University aantoont, we nu in een oligarchie leven die “van de rijken, door de rijken en voor de rijken” is.

Maar wees gewaarschuwd: de gevestigde orde – de deep state en zijn zakelijke partners die echt de lakens uitdelen, aan de touwtjes trekken en het beleid dicteren, ongeacht wie er in het Oval Office zit – zal niemand in het zadel laten komen die zijn machtsstructuren doorbreekt. Degenen die dat in het verleden hebben geprobeerd, zijn effectief uit hun ambt gezet.

Stemrecht houdt de illusie in stand dat we een democratische republiek hebben, maar het is slechts een verkapte dictatuur, of wat politicologen Martin Gilens en Benjamin Page nauwkeuriger “de heerschappij van de economische elite” noemen. In een dergelijke omgeving dicteert de economische elite (lobbyisten, bedrijven, monetaire belangengroepen) het nationale beleid. Zoals de oligarchiestudie van Princeton University laat zien, vertegenwoordigen onze gekozen vertegenwoordigers – vooral die in de hoofdstad – de belangen van de rijken en machtigen in plaats van de gemiddelde burger. Als zodanig hebben burgers weinig of geen invloed op het regeringsbeleid.

We zijn in een tweepartijenstelsel gedwongen en moeten geloven dat er een verschil is tussen de Republikeinen en de Democraten, terwijl de twee partijen in werkelijkheid precies hetzelfde zijn. Zoals een commentator opmerkte, steunen beide partijen eindeloze oorlogen, doen aan ongecontroleerde uitgaven, negeren de grondrechten van burgers, hebben geen respect voor de rechtsstaat, worden gekocht en betaald door grote bedrijven, geven het meest om hun eigen macht en hebben een lange geschiedenis van het uitbreiden van de overheid en het ontmantelen van vrijheid.

We verdrinken onder het gewicht van te veel schulden, te veel oorlogen, te veel macht in handen van een gecentraliseerde regering geleid door een bedrijfselite, te veel gemilitariseerde politie, te veel wetten, te veel lobbyisten en in het algemeen te veel slecht nieuws.

De machthebbers willen ons doen geloven dat onze taak als burgers begint en eindigt op de dag van de verkiezingen. Ze willen ons doen geloven dat we niet het recht hebben om te klagen over de toestand van het land totdat we onze stem hebben uitgebracht. Ze willen dat we verdeeld blijven over de politiek, dat we vijandig staan tegenover degenen met wie we het politiek oneens zijn en dat we intolerant zijn tegenover iedereen of iets anders wiens oplossingen voor de problemen van dit land anders zijn dan de onze.

Ze willen niet dat we praten over het feit dat de regering corrupt is, dat het systeem gemanipuleerd is, dat politici ons niet vertegenwoordigen, dat het kiescollege een lachertje is, dat de meeste kandidaten oplichters zijn en dat we als natie de fouten van de geschiedenis herhalen – toestaan dat een totalitaire staat over ons heerst.

Wij, het Volk, moeten een keuze maken: Doen we gewoon mee aan de ineenstorting van de Amerikaanse Republiek terwijl deze ontaardt in een totalitair regime, of nemen we een standpunt in en verwerpen we het zielige excuus voor een regering waarmee we worden afgescheept?

Vergeet nooit wat ik duidelijk heb gemaakt in mijn boek “Battlefield America: The War on the American People” en zijn fictieve tegenhanger “The Erik Blair Diaries”: Het minste van twee kwaden is nog steeds slecht.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Produceren van consent: Hoe gefabriceerde hongersnood de massa zal doen smeken om FEMA kampen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: