Europa’s zogenaamde harde rechtse partijen nemen graag het geld van het establishment aan

“ZES kreupele eenden en een zwaan” was, dankzij de Frankfurter Allgemeine afgelopen donderdag, de beste kop om de G7-top te beschrijven met de brabbelende Joe Biden, de vermeende president van de VS, de binnenkort ontslagen premier Rishi Sunak en de derderangs Duitse bondskanselier Olaf Scholz. De ‘zwaan’ waarnaar werd verwezen was natuurlijk de Italiaanse premier Giorgia Meloni, de enige aanwezige leider die kon beweren dat zij op een golf van succes zat, nadat ze net haar lijst Fratelli d’Italia naar de overwinning had geleid in de Europese parlementsverkiezingen, waardoor er nog eens 18 Italiaanse Parlementsleden werden toegevoegd aan de nu 76 leden tellende fractie van Europese Conservatieven en Hervormers.

Het moment waarop de Franse president Emmanuel Macron, een van de ‘kreupele eenden’ van de top, Meloni’s hand kuste onder haar minachtende blik ging viraal op social media, vergezeld van een bericht dat er spanningen tussen hen waren ontstaan over het schrappen van de vermelding van ’toegang tot veilige en legale abortus’ in het gezamenlijke communiqué van de groep aan het einde van de top, voornamelijk op verzoek van Meloni. Meloni beschuldigde Macron ervan de top te gebruiken als een campagneplatform terwijl hij klaagde over degenen die een ‘andere visie’ hebben op gelijkheid tussen mannen en vrouwen, een verwijzing niet alleen naar Meloni maar ook naar haar vermeende ‘extreemrechtse’ tegenhanger en Macrons belangrijkste rivaal in de Franse algemene verkiezingen die hij heeft uitgeschreven voor het einde van deze maand, Marine Le Pen. Macron lijkt gedoemd om volgende maand tientallen parlementsleden te verliezen en grijpt naar ‘antifascistische’ strohalmen in een wanhopige poging om zijn politieke carrière te redden, niet alleen in Frankrijk, maar ook in Europa, schrijft Richard Ings.

Op de voorpagina van het favoriete fanzine van de Europese elite, The Economist, eerder deze maand, stond Meloni echter tussen een foto van Le Pen en de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, met de kop ‘De drie vrouwen die Europa vorm zullen geven‘. In het hoofdartikel werd besproken in hoeverre Meloni een ‘queenmaker’ zou zijn die de sleutel in handen had voor de ‘herverkiezing’ van von der Leyen in haar huidige functie (zoals alle goede Brexiteers weten, wordt de voorzitter van de EU-Commissie achter gesloten deuren gekozen en, in Noord-Korea stijl, als één enkele, onbetwiste kandidaat ter goedkeuring voorgelegd aan het parlement).

Europe’s centrists have long feared a united, pan-continental far-right movement. To avoid that, it would be worth their dealing with Giorgia Meloni, Italy’s prime minister https://t.co/uyZOxhqkyD 👇

— The Economist (@TheEconomist) May 31, 2024

Je zou denken dat deze ”post-fascistische” leider, die een zeeblokkade van Noord-Afrika voorstelde om illegale immigratie naar haar land te voorkomen en die (in 2015) eiste dat de EU haar sancties tegen Rusland zou intrekken vanwege de annexatie van de Krim, de verstokte anti-populisten bij The Economist en ‘centrumrechtse’ politici zoals von der Leyen de wind uit de zeilen zou nemen, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. Volgens The Economist heeft ze bewezen dat ze geen ‘politieke brandstichter’ is, maar een ‘pragmaticus’ die zich achter de politieke, financiële en militaire steun van de EU aan Oekraïne heeft geschaard. “Ze mag niet worden buitengesloten van de politieke mainstream,” aldus het verslag.

Meloni’s overgang van ‘extreemrechtse brandstichter’ naar respectabele staatsvrouw is snel gegaan – het is minder dan twee jaar geleden dat ze premier van Italië werd – en zou ons allemaal aan het denken moeten zetten over hoe realpolitik de zogenaamde populistische partijen snel kan overweldigen als ze eenmaal aan de macht zijn. Nadat ze zich hard had uitgelaten over immigratie (dat doet ze nog steeds voor haar binnenlandse publiek), toert ze nu met veel plezier samen met von der Leyen naar het beruchte landingspunt voor immigratie, het eiland Lampedusa, waar ze oproept tot ‘Europese’ in plaats van nationale oplossingen voor het probleem. Bovendien ondertekende ze vorig jaar wetgeving die nog eens 1,5 miljoen immigranten legaal het land zou binnenlaten, zogenaamd om gaten in de arbeidsmarkt op te vullen, zoals druivenplukken, die geen van de 25 procent jonge Italianen met een werkloosheidsuitkering zou kunnen doen.

Bovendien is Meloni ook heel blij om, op de manier van Mario Draghi, het vuile werk van de EU-Commissie op te knappen om de bijna 200 miljard euro uit hun ‘Covid Recovery’ doorsluisfonds niet mis te lopen, want ze zit op een schuld/BBP-ratio van 140 procent. Waar moet ze anders de €7 miljard vandaan halen waarmee ze dit jaar de salarissen van de staatsambtenaren wil verhogen?

Het andere personage op de cover van The Economist heeft nog niet twee handen op de hefbomen van de macht, maar de grote vraag is of Le Pen het net zo gemakkelijk zal vinden om binnen 18 maanden na de komende Franse nationale verkiezingen van politieke vijand nr. 1 te veranderen in Europa’s meest veelbelovende leider. Net als Meloni heeft ze het over een ‘Europa van naties’, in tegenstelling tot het streven om alle macht in Brussel te centraliseren. Ze zou ook, net als Meloni, aan de macht komen met een staatsschuld van epische proporties. Cynici zouden kunnen zeggen dat, nu de Franse staatsschuld met 32 procent is gestegen sinds hij aan de macht is, zonder echte vertraging in de overheidsuitgaven, en Le Pen belooft om deze nog verder te verhogen, er geen beter moment is voor Macrons regering om de teugels (en de schuld voor eventuele toekomstige wanbetalingen) over te dragen aan ‘extreemrechts’? Een beetje zoals dat beruchte briefje dat Liam Byrne achterliet voor de nieuwe minister van Financiën: “Ik ben bang dat er geen geld is – veel succes!”

Bovendien, als dat zou gebeuren, hoe lang zou het dan nog duren voordat Le Pen zelf om reddingsoperaties of concessies van de EU zou moeten vragen, net als Italië? Natuurlijk moet hier een politieke keuze worden gemaakt. Meloni heeft de weg van samenwerking gekozen om haar uitbetalingen te krijgen. Le Pen zou voor bankroet kunnen gaan en proberen de EU de schuld te geven van haar problemen en beginnen te dreigen met een echte Frexit, waarbij ze haar basis enthousiast maakt en nadenkt over andere economische allianties die ze zou kunnen vormen.

Le Pen, en misschien nog wel meer haar opvolger in spe, Jordan Bardella, is echter geen Nigel Farage, en hoewel ze een politiek werkpaard is, heeft ze genoeg pragmatisme geleerd en het economisch radicalisme van haar vader voldoende losgelaten om eerder haar heil te zoeken binnen de Europese Unie dan erbuiten. Ze kan van Meloni leren hoe ze serieus genomen kan worden, hoe ze begroet kan worden op wereldbijeenkomsten en hoe ze sommige van haar eisen, zo niet al haar eisen, ingewilligd kan krijgen door het steunen van oorlogen naar keuze en de flexibiliteit om door te gaan met het opstapelen van de staatsschuld. Wat is er niet leuk aan een ambitieuze politica die jarenlang in de wildernis geduldig op macht heeft gewacht?

Misschien is dit wel de toekomst van alle populistische leiders als ze eenmaal gekozen zijn: het establishment worden in plaats van de greep ervan te doorbreken. Maar ongeacht de politiek zullen de problemen blijven bestaan en noch Meloni noch Le Pen heeft de programma’s om ze op te lossen. Hoewel we allemaal kunnen genieten van het vooruitzicht dat de status quo wordt verstoord, hebben we betere mensen nodig dan deze om een einde te maken aan de invasies van migranten, krankzinnige economische verspilling en het vooruitzicht van een hete oorlog met Rusland.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Is Giorgia Meloni een lakei van de Globalisten?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: