Desinformatie, factcheckers en domme elites

Wat is desinformatie? Nee wacht, wacht, vraag het niet aan Wikipedia, maar denk even zelf na.

Eigenlijk is alles wat je leest, hoort of ziet informatie, alles. Een deel ervan is waar of kan waar blijken te zijn, een deel is relatief waar (of onwaar) en een deel is onwaar. Dat is het geval in het dagelijks leven, maar vooral in de wetenschap en alle andere academische disciplines en bij detectivewerk, waarbij de speurneus moet uitzoeken wie die misdaad heeft gepleegd. In die context moet de informatie die niet dient om het gestelde doel te bereiken, worden weggegooid. Je zou dergelijke informatie misschien “desinformatie” kunnen noemen, omdat het je afleidt van het gestelde doel. Tijdens het proces om het doel te bereiken is de ware aard van dergelijke “desinformatie” echter niet altijd gemakkelijk vast te stellen. Onderscheid maken tussen wat waar en wat vals is, is vaak niet eenvoudig en zelfs wat vals lijkt, kan uiteindelijk nuttig of zelfs waar blijken te zijn. Alleen een zeer sluwe, zeer ervaren en zeer goed geïnformeerde specialist, of het nu een speurneus, wetenschapper of geleerde is, kan op het eerste gezicht zo’n onderscheid maken. En zelfs dan kan hij zich vergissen, schrijft Hans vogel.

Toch houdt “desinformatie” niet op informatie te zijn en kan daarom uiteindelijk nuttig blijken. Je zou daarom ook kunnen zeggen dat “desinformatie” het soort informatie is dat verhindert dat je de contouren en de aard van het gestelde doel waarneemt.

De term “desinformatie” zelf is dus politiek en daarom onnauwkeurig. Bovendien is het een bewapende term, maar bovenal is het concept zelf stom. Desondanks hebben veel regeringen in het collectieve Westen de term overgenomen en gebruiken hem om onwelkome feiten te kwalificeren die in tegenspraak zijn met regeringsverhaallijnen die door de regeringen zelf en het hele scala aan door de staat gecontroleerde media in stand worden gehouden. Bijvoorbeeld feiten over de “pandemie”, “vaccins”, de oorlog in Oekraïne, antropogene klimaatverandering, “opwarming van de aarde” en de vermeende voordelen van het eten van krekels en andere lage creaturen, zoals meelwormen, in plaats van echt vlees om “de planeet te redden.”

Zodra regeringen het concept van “desinformatie” als wapen begonnen te gebruiken, verplichtten ze zichzelf automatisch om “desinformatie” te bestrijden en maatregelen te nemen om te voorkomen dat het publiek eraan werd blootgesteld.

Grote social media platforms (YouTube, Twitter en Facebook), grote zoekmachines (Google) en websites (Wiki!) zijn al enige tijd bezig met het censureren van alles wat door de VS en andere regeringen als “desinformatie” werd gedefinieerd. Vandaag de dag is, zoals te verwachten viel, de leiding en coördinatie van de strijd tegen desinformatie meer gecentraliseerd en in handen gelegd van de leidende spionageagentschappen in de VS en haar vazalstaten. De laatste tijd houden deze agentschappen zich bezig met het definiëren van “desinformatie”, het definiëren van degenen die schuldig zijn aan het verspreiden ervan en het vinden van manieren om “desinformatie” op de meest effectieve manier te bestrijden.

Nogal een formidabele taak voor de mensen die de spionageagentschappen bemannen, vind je niet? Het behoeft geen betoog dat ze absoluut niet opgewassen zijn tegen deze taak. Als zelfs wetenschappers, geleerden en speurneuzen niet in staat zijn om “desinformatie” te definiëren in hun respectieve vakgebieden, waarom zouden de jongens en meisjes van de spionageagentschappen dat dan wel kunnen in een veel minder strikt afgebakend gebied waar het de politiek is die bepaalt wat waar of onwaar is?

Daarom hebben ze deze ontmoedigende taak uitbesteed. Ze nemen hun toevlucht tot een nieuw soort autoriteit die in eerste instantie is ontwikkeld door de sociale mediaplatforms: de factchecker. Wat is dat, een factchecker? Dat is iemand wiens taak het is om onderscheid te maken tussen feit en fictie, tussen waar en onwaar, en die dus in staat is om desinformatie te identificeren. Met andere woorden, een factchecker is een beetje zoals een rechter of een jury die in staat is om goed van kwaad te onderscheiden.

Helaas worden de gecentraliseerde staatspropagandaverhalen door het goedgelovige publiek opgeslokt alsof het met suiker, zout en vet verzadigde fastfooddelicatessen zijn.

Wow! Hoeveel opsporingsdiensten, wetenschappelijke organisaties, nationale academies en universiteiten zouden niet graag toegang hebben tot een schijnbaar bovennatuurlijk wezen als een feitenchecker om hen te helpen feiten van fictie te scheiden. Stel je eens voor hoeveel makkelijker en minder tijdrovend onderzoek dan zou worden!

Maar op dit moment worden die geweldige factcheckers alleen ingezet om “desinformatie” te bestrijden! Op de een of andere manier lijkt dat een verspilling van energie en middelen. Nu AI wordt geïntroduceerd, lijkt het erop dat “factchecking” daar bij uitstek geschikt voor is. Menig factchecker zou vrij zijn om over te stappen naar spannendere vakgebieden zoals wetenschap. Desondanks blijven veel regeringen, waaronder de ongekozen commissie van de EuSSR, royale subsidies betalen aan “onpartijdige” fact-hecking organisaties om hen in staat te stellen feiten van fictie te scheiden.

De strijd tegen “desinformatie” gaat onverminderd door en regeringen in het collectieve Westen maken zich steeds meer zorgen dat ze hun greep op het narratief verliezen. Wat hen met name achtervolgt is het feit dat steeds meer burgers hun vertrouwen in de overheid lijken te verliezen. Volgens het adagium van het Ancien Régime “de adel verplicht”, werd het vroeger stilzwijgend begrepen door houders van een openbaar ambt dat ze moesten streven naar beleid dat het algemeen belang ten goede kwam. Probeer dit maar eens uit te leggen aan jonge stellen in het collectieve Westen die een huis willen kopen dat ze zich kunnen veroorloven. Of aan gepensioneerden die uit hun appartement met lage huur gedwongen worden te bedelen voor wat eten bij het dichtstbijzijnde metrostation.

Velen in het collectieve Westen geloven dat hun regeringen niet langer het algemeen belang voor ogen hebben en dansen naar de pijpen van de grote financiële instellingen en organisaties als de VN, de WHO en het WEF. “Evil elite” is een term die vaak wordt gebruikt om de nieuwe heersende kliek te beschrijven. Daarom zijn spionageagentschappen in het collectieve Westen en allerlei factcheckers alert op de term en hebben ze de neiging om iedereen die deze term gebruikt te definiëren als een potentiële staatsvijand. In Nederland schat het nationale spionagebureau AIVD dat er 100.000 mensen zijn (slechts ongeveer 0,5 procent van de bevolking!) die geloven dat zo’n kwaadaardige elite bestaat. Al deze mensen worden beschouwd als potentiële aanhangers van “anti-institutioneel extremisme” en vormen daarom een bedreiging voor de “democratische rechtsorde”.

Is die elite echt kwaadaardig? Hoe kunnen we feiten van fictie onderscheiden? Het lijkt er eigenlijk op dat het bewijs er niet op wijst dat ze kwaadaardig is. Kwaad veronderstelt op de een of andere manier een hoger intelligentieniveau om kwade daden te plegen, omdat dit altijd een uitvlucht vereist, wat onmogelijk is zonder intelligentie. Daarom lijkt het erop dat de elite niet kwaadaardig is, maar eerder onwetend, zo niet ronduit dom. Het meest duidelijke bewijs van deze domheid is misschien wel dat haar leden lijken te lijden aan buitensporige overmoed. Deze eigenschap is slechts een van de vele manifestaties van domheid. Een andere manifestatie is ijdelheid.

Bill Gates, de man die een fortuin verdiende met de verkoop van computersoftware, wordt beschouwd als lid van de “kwade elite”, maar zijn uitspraken en daden bewijzen zijn volslagen onwetendheid en ijdelheid. Alleen omdat hij een dikkere portemonnee heeft dan de meesten van ons, denkt hij dat hij het recht heeft om te pontificeren over gezondheidskwesties, “opwarming van de aarde” en menselijke voeding en zo’n beetje alles waar hij zin in heeft. Alleen een absoluut onwetend en dom persoon kan dat allemaal doen. De meeste andere zichtbare leden van de elite lijken nauwelijks minder dom. Denk maar aan Joe Biden, Emmanuel Macron, de Duitsers Olaf Scholz, Annalena Baerbock, Jürgen Habeck en Nancy Faeser (allemaal in de verste verte niet te vergelijken met mensen als Bismarck of zelfs Helmuth Schmidt), prominenten als de nu bijna vergeten Liz Truss en iemand als Mark Rutte, de nieuwe gensec van de NAVO. Sommigen lijken misschien wel slim, maar hun acties zijn dat zeker niet. Allemaal willen ze nu een oorlog met Rusland en doen ze er alles aan om weer een groot bloedbad aan te richten in Europa.

Is er een manier om die domme elite te stoppen? Is er een manier om de gedachten en het gedrag van hun leden te veranderen?

Ik ben bang dat dat heel moeilijk is omdat de domme elite haar misplaatste beleid kan uitvoeren via bureaucratieën die bestaan uit kuddes volgzame dienaren die niet in staat zijn om zelf na te denken. Het enige wat ze kunnen doen is bevelen uitvoeren door een strikt protocol te volgen. Daar komt nog bij dat het beleid dat door de domme elite wordt uitgevaardigd en door gehoorzame ambtenaren wordt uitgevoerd, is ingebed in strak geweven narratieven over politieke correctheid, die door de staats- en bedrijfsmedia worden verspreid en naar behoren worden gezuiverd van “desinformatie”. Helaas worden de gecentraliseerde staatspropagandaverhalen door het goedgelovige publiek opgeslokt alsof het met suiker, zout en vet verzadigde fastfooddelicatessen zijn.

Het feit dat de domme elite nu zo bang is voor “desinformatie” is echter een goed teken. Het bewijst dat haar leden zich ervan bewust zijn dat hun posities misschien niet zo zeker zijn als tot nu toe werd aangenomen. Dat is eigenlijk een sprankje hoop!

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Grachten, Nepnieuws, Schurken

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: