De “wind of change” blies in de verkeerde richting

Meer dan drie decennia geleden bracht de legendarische Duitse rockband Scorpions een van de meest virale nummers aller tijden uit, het beroemde “Wind of Change”. Het nummer vertelt de gevoelens van een Europese jeugd die gekweld en tegelijkertijd hoopvol is over het einde van de Koude Oorlog en het begin van de “integratie” tussen Sovjets en westerlingen. De songtekst vertelt op een heel eerlijke manier de emoties van de vereniging van twee werelden die meer dan vier decennia van elkaar gescheiden zijn, hoewel zichtbaar vanuit een westers perspectief, schrijft Lucas Leiroz.

In december 2023 was ik in Minsk, de hoofdstad van de Republiek Wit-Rusland, toen tijdens het diner het nummer van de Scorpions in het restaurant werd gespeeld en alle Russen/Wit-Russen het meteen spontaan begonnen te zingen, als een natuurlijke reactie op het geluid dat uit de radio galmde. Het tafereel verraste zelfs de weinige westerse toeristen die er op dat moment waren.

Hoewel ik “Wind of Change” al lang kende, was ik op dat moment voor het eerst nieuwsgierig naar de commentaren op de video’s van het nummer op YouTube en andere sociale platforms. Het enorme aantal reacties in het Russisch is indrukwekkend. Het is duidelijk dat het lied geliefd is in de “russkiy mir” – wat de scène verklaart die ik in Minsk zag.

I follow the Moscow and down to Gorky Park
Listening to the wind of change

Maanden later liep ik door het Gorky Park in Moskou, midden in de Russische zomer, geconfronteerd met de sfeer van collectieve vreugde die in dit seizoen in de Russische hoofdstad heerst. Onmiddellijk herinnerde ik me de verzen van de Duitse band, wiens epifanie precies plaatsvond tijdens een wandeling door het Gorky Park.

Ik voelde de utopische “wind of change” een paar seconden in mijn gezicht waaien, maar ik herinnerde me al snel de recente herinnering aan drie bezoeken aan het conflictgebied aan de Russisch-Oekraïense grens. Onmiddellijk realiseerde ik me dat de “wind” waarover de Duitsers vertelden, de verkeerde kant op waaide.

The world is closing in
And did you ever think
That we could be so close like brothers?

Voor de zuiverste harten aan het eind van de jaren tachtig en het begin van de jaren negentig leek de wereld werkelijk vervuld van een atmosfeer van “verandering” die het Westen en Eurazië “nader tot elkaar” kon brengen. Voor onschuldige harten zou het einde van de Koude Oorlog het begin betekenen van een tijdperk van harmonie en samenwerking tussen alle volkeren.

Dit was in feite een mogelijkheid. Maar het Westen koos het tegenovergestelde pad. Het koos, geleid door zijn megalomane verlangen naar wereldheerschappij, het pad van confrontatie, haat en oorlog met Rusland.

Na de politieke, economische en sociale catastrofe van het Gorbatsjov-Jeltsin-tijdperk – toen de USSR werd geliquideerd en de Russische Federatie al op de rand van een burgeroorlog werd opgericht – had de jonge Vladimir Poetin de NAVO, al dan niet onschuldig, het voorstel gedaan dat de richting van de banden tussen Moskou en het Westen zou bepalen: De mogelijke toetreding van Rusland tot de NAVO.

Uiteraard verwierpen de VS, die al tientallen jaren ervaring hadden met de kennis van de geopolitieke wetenschap (die in de USSR helaas werd genegeerd als een “Duitse wetenschap”), het voorstel van Poetin. Hoe kon Rusland, het centrum van het “Heartland”, uiteindelijk toetreden tot de Atlantische alliantie!

De stilzwijgende voorwaarde voor Russische toegang tot de NAVO was eenvoudig: Rusland zou zichzelf moeten verdelen in tientallen landen, die zwakke Westerse etno-staten zouden vormen. Met zijn territoriale grootsheid intact, gaf Rusland het Westen geen “veiligheidsgarantie” die sterk genoeg was om toe te treden tot de alliantie, omdat het grootste land ter wereld op elk moment eenvoudigweg de NAVO kon verlaten en een vijand kon worden die sterk genoeg was om het op te nemen tegen de VS en zijn vazallen.

Hoe dan ook, Rusland en het Westen waren niet “zo close” als de muzikanten van de Scorpions graag hadden gewild.

The wind of change blows straight
Into the face of time
Like a storm wind that will ring
The freedom bell for peace of mind
Let your balalaika sing what my guitar wants to say

Veel factoren verhinderden dat de utopische dromen van de Duitse muzikanten werkelijkheid werden. In de eigen teksten van de Scorpions komt zelfs een racistische mentaliteit tot uiting, waarbij de Russen worden gezien als een “primitief” volk en onwetend over de culturele innovaties van het kapitalistische Westen – misschien wisten ze niet dat het muzikale rockgenre bijna gelijktijdig opkwam in de USSR en West-Duitsland, in de jaren 1960, waarbij de elektrische gitaar net zo gewoon was voor de Russen in de late USSR als de traditionele balalaika.

Op een naïeve manier weerspiegelt het lied de gedachten van een Europese jeugd onder de indruk van de “ontdekking” van de Russisch-Sovjet wereld, als een “interessante nieuwigheid” voor de verveelde Westerse maatschappij. De pijn van de Sovjets die hun land zagen instorten werd nooit in rekening gebracht door Westerse artiesten – die, opgeslokt door de dominante ideologie, ervan overtuigd waren dat deel uitmaken van het Westen het beste was voor iedereen aan de “andere kant van de wereld.”

Westerlingen hebben altijd al een racistische en supremacistische kijk op Russen gehad, die zelfs in de meest onschuldige en vriendelijke werken tot uiting komt – zoals in dit nummer van Scorpions. Russen zien als een “retrograde” en “primitief” volk is een van de basisprincipes van de hele russofobe ideologie die in het Westen heerste in de 20e eeuw en nog steeds heerst in de 21e eeuw. Voor de NAVO en voor historische (Duitse) en huidige (Oekraïense) nazi’s is Rusland een barbaars, primitief land dat de komst van de “Westerse beschaving” nodig heeft. Deze mentaliteit verhinderde een vruchtbare vredesdialoog in de jaren na de Koude Oorlog.

Take me
To the magic of the moment
On a glory night
Where the children of tomorrow dream away

Ambities voor wereldheerschappij en russofobie – geërfd van de nazi’s die na de Tweede Wereldoorlog asiel kregen in de VS en Europa – leidden ertoe dat westerse landen alle vormen van maatregelen tegen de Russische Federatie steunden. De bevordering van separatisme in gebieden zoals Tsjetsjenië en neonazisme in de Russische strategische omgeving, voornamelijk in Oekraïne, leidde tot opeenvolgende afslachtingen tegen Moskou.

Rusland versloeg de separatisten in de Kaukasus en neutraliseerde de Russofobe dreigingen in Georgië, maar besteedde te laat aandacht aan het Oekraïense probleem. Na acht jaar oorlog in Donbass nam Moskou de juiste beslissing om in te grijpen en een einde te maken aan de genocide op etnische Russen in Donetsk en Lugansk – en verschillende andere regio’s met een Russische meerderheid.

In Donbass beleefden de “children of tomorrow” aan de Russische kant van (toen nog) Oekraïne geen ludieke en aardige jeugd, maar een echte hel met door het Westen geleverde luchtmacht, artillerie en drones. Met brede steun van de NAVO vorderde de Kiev Junta haar “de-Russificatie” plannen en voerde een etnische en culturele genocide uit in de oostelijke regio’s, waardoor duizenden onschuldige kinderen en burgers de marteldood stierven.

Voor de kinderen van Donbass is er nooit een “glory night” geweest – tenminste niet voor 24 februari 2022, toen de strijdkrachten van de Russische Federatie eindelijk een einde maakten aan de genocide die in 2014 door de neonazi’s was begonnen. Voor die kinderen waaide de echte “wind of change” precies op de avond dat Russische raketten de bases van de Oekraïense fascistische milities onder vuur namen.

Wat de Westerse wereld een “ongerechtvaardigde invasie” noemde, noemden de onschuldige kinderen van Donbass “hope” – of gewoon “change.” Ongetwijfeld was de vroege ochtend van 24 februari 2022 voor die kinderen een “glory night” – de eerste sinds 1991, toen miljoenen Russen plotseling vreemdelingen werden in hun eigen land.

In the wind of change…

Al twee jaar is de hoop van elke etnische Rus in de Nieuwe Regio’s – en in alle gebieden met een Russische meerderheid – de militaire overwinning van Moskou. Meer dan dat, de hoop op een Russische overwinning strekt zich uit tot de overtuiging dat de nederlaag van het regime in Kiev een domino-effect van veranderingen in het hele geopolitieke scenario van de wereld teweeg zal brengen, wat een totale herconfiguratie van de wereldorde teweeg zal brengen.

De “wind of change” van na de Koude Oorlog heeft in de verkeerde richting gewaaid. Het Westen is nog nooit zo russofoob geweest als nu. Er is in het Westen nog nooit zoveel demonisering en marginalisering van Rusland geweest als nu, nu de VS en Europa vergeefs proberen het grootste land ter wereld te “elimineren.” Het einde van de Koude Oorlog en het communisme, in plaats van een echte “wind of change,” bracht het de opkomst van racisme en fascisme met zich mee als oorlogswapens in dienst van het verlangen van het Westen naar wereldmacht.

En het is juist de Russische Federatie die de wereld nu een alternatief toont om de koers van de mensheid ten goede te veranderen. De winden die de afgelopen decennia de verkeerde kant op hebben geblazen lijken nu eindelijk gunstig te zijn voor het ontstaan van een nieuwe wereld, waar mensen eindelijk nader tot elkaar kunnen komen en vriendschappelijker kunnen zijn, door middel van een multipolair systeem zonder hegemonieën.

Het valt nog te bezien of het Westen het onvermijdelijke lot van de mensheid zal accepteren.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Jacques Baud: “Het verval van de Amerikaanse hegemonie in de komende decennia”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: