De nadruk op het exceptionalisme van de VS is een belangrijk thema geweest tijdens het presidentschap van Joe Biden.
Opmerkingen van President Biden over een toekomst gemaakt in Amerika – 18 mei 2021
Dit zijn de Verenigde Staten van Amerika, in godsnaam.
—
60 Minutes – President Joe Biden: Het transcript van het 60 Minutes-interview in 2023 – 15 oktober 2023
Scott Pelley: Zijn de oorlogen in Israël en Oekraïne meer dan de Verenigde Staten tegelijkertijd aankunnen?
President Biden: Nee. We zijn in godsnaam de Verenigde Staten van Amerika, de machtigste natie in de geschiedenis – niet in de wereld, in de geschiedenis van de wereld. De geschiedenis van de wereld. We kunnen beide voor onze rekening nemen en toch onze algehele internationale verdediging handhaven.
—
Volledig transcript van het interview van president Joe Biden met TIME – 5 juni 2024
V: Is Amerika nog steeds in staat om de rol van wereldmacht te spelen die het speelde in de Tweede Wereldoorlog en in de Koude Oorlog?
Biden: Ja, we zijn zelfs nog meer van plan. We zijn, we zijn de wereldmacht.
—
Praten over geclaimd Amerikaans exceptionalisme is meestal van beide partijen.
Maar eindelijk is er een stem in het Amerikaanse buitenlands beleid die tegen exceptionalisme pleit en oproept tot een andere kijk op de dingen.
Ben Rhodes, voormalig nationaal veiligheidsadviseur van president Barrack Obama, schrijft in het tijdschrift Foreign Affairs.
Een buitenlands beleid voor de wereld zoals hij is
Biden en de zoektocht naar een nieuwe Amerikaanse strategie
De denkwijze van de regering Biden over herstel heeft af en toe geworsteld tegen de stromingen van onze ongeordende tijden. Een bijgewerkte opvatting van Amerikaans leiderschap – één die is afgestemd op een wereld die verder is gegaan dan het Amerikaanse primaat en de excentriciteiten van de Amerikaanse politiek – is nodig om enorme risico’s te minimaliseren en nieuwe kansen na te streven.
…
Dat lijkt een goed bedoeld advies. De VS hebben de neiging om de gevolgen van hun beleid opzettelijk te negeren. Ze denken er niet over na. Als ze dat wel zouden doen, zou hun beleid kunnen veranderen:
Tot nu toe heeft Washington verzuimd om de noodzakelijke controle uit te voeren op de manieren waarop zijn buitenlands beleid na de Koude Oorlog het Amerikaanse leiderschap in diskrediet heeft gebracht. De “oorlog tegen het terrorisme” moedigde alleenheersers aan, zorgde voor een verkeerde toewijzing van middelen, voedde een wereldwijde migratiecrisis en droeg bij aan een boog van instabiliteit van Zuid-Azië tot Noord-Afrika. De vrijemarktvoorschriften van de zogenaamde consensus van Washington eindigden in een financiële crisis die de deur openzette voor populisten die tekeer gingen tegen wereldvreemde elites. Het overmatige gebruik van sancties leidde tot meer workarounds en wereldwijde vermoeidheid over Washingtons bewapening van de dominantie van de dollar. In de afgelopen twintig jaar zijn de Amerikaanse lezingen over democratie steeds meer verstomd geraakt.
Het geval van Gaza benadrukt dit en heeft de wereldwijde afwijzing van het Amerikaanse beleid vernieuwd:
Na de aanval van Hamas op Israël op 7 oktober en de Israëlische militaire campagne in Gaza wordt de Amerikaanse retoriek over de op regels gebaseerde internationale orde over de hele wereld gezien op een gespleten scherm van hypocrisie, nu Washington de Israëlische regering heeft voorzien van wapens die worden gebruikt om straffeloos Palestijnse burgers te bombarderen. De oorlog heeft een beleidsuitdaging gecreëerd voor een regering die Rusland bekritiseert voor dezelfde willekeurige tactieken die Israël heeft gebruikt in Gaza, een politieke uitdaging voor een Democratische Partij met kiezers die niet begrijpen waarom de president een extreem-rechtse regering heeft gesteund die het advies van de Verenigde Staten negeert en een morele crisis voor een land waarvan het buitenlands beleid beweert te worden gedreven door universele waarden. Simpel gezegd: Gaza zou Washington uit het spiergeheugen moeten schudden dat te veel van zijn acties aanstuurt.
De wereld is verder gegaan. Als de VS daar deel van wil blijven uitmaken, zal het zich moeten aanpassen:
De Verenigde Staten zijn te vaak niet in staat of bereid geweest om zichzelf te zien door de ogen van het grootste deel van de wereldbevolking, met name mensen in het Moniale Zuiden die het gevoel hebben dat de internationale orde niet in hun belang is. Het overdreven gebruik van sancties, samen met de prioriteit die wordt gegeven aan Oekraïne en andere Amerikaanse geopolitieke belangen, is echter een miskenning van de werkelijkheid. Om betere banden met ontwikkelingslanden op te bouwen, moet Washington consequent prioriteit geven aan de zaken waar zij om geven: investeringen, technologie en schone energie.
Opnieuw is er een wisselwerking tussen Gaza en deze uitdaging. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: voor een groot deel van de wereld lijkt het erop dat Washington het leven van Palestijnse kinderen minder belangrijk vindt dan dat van Israëli’s of Oekraïners. Onvoorwaardelijke militaire hulp aan Israël, het in twijfel trekken van het aantal Palestijnse doden, het uitspreken van een veto over resoluties voor een staakt-het-vuren in de VN-Veiligheidsraad en het bekritiseren van onderzoeken naar vermeende Israëlische oorlogsmisdaden kunnen allemaal aanvoelen als de automatische piloot in Washington – maar dat is precies het probleem. Een groot deel van de wereld hoort de retoriek van de VS over mensenrechten en de rechtsstaat nu eerder als cynisch dan als ambitieus, vooral wanneer er met twee maten wordt gemeten. Totale consistentie is onbereikbaar in het buitenlands beleid. Maar door te luisteren naar en te reageren op meer verschillende stemmen uit de hele wereld, zou Washington kunnen beginnen met het opbouwen van een reservoir van goodwill.
Maar zou dat het beleid veranderen? Rhodes pleit niet voor een revitalisering van internationale organisaties en een onderwerping van de VS daaraan. Hij lijkt de VS nog steeds te zien als een soort uitmuntende entiteit.
De kans is sowieso klein dat Biden het advies van Rhodes zal overnemen. Tijdens de regering-Obama had Biden’s team verschillende aanvaringen met de door Rhodes geleide National Security shop.
Het laat de indruk achter dat Rhodes alleen een nieuwe retoriek wil, geen echt nieuwe manier om internationaal beleid te voeren. Blijf doen wat je doet, zegt hij, maar verkoop het anders.
Het sluit aan bij een ander stuk in de huidige editie van Foreign Affairs waarin drie hoogleraren hun in principe neoconservatieve beleid – doe wat we zeggen of anders …. – als een ‘progressief’ programma:
De progressieve zaak voor Amerikaanse macht
Terugtrekken zou meer kwaad dan goed doen
De progressieven van vandaag moeten zich comfortabel voelen met de Amerikaanse macht, die, ondanks al haar gebreken, een cruciale rol te spelen heeft. Dat betekent niet dat we onliberale acties door de vingers moeten zien om rechtvaardige doelen te bereiken of dat we ons cynisch moeten beroepen op progressieve idealen om militair avonturisme te rechtvaardigen. Maar het betekent wel dat we macht moeten gebruiken om de waarden te bevorderen die progressieven koesteren en dat we moeten accepteren dat macht soms het beste is.
Dat is op het eerste gezicht het tegenovergestelde van waar Rhodes voor pleit.
Ik juich het idee achter Rhodes’ stuk toe, maar ik zie weinig kans, vooral onder Biden, dat het wordt geïmplementeerd.
‘De wereldmacht’ – zoals Biden de V.S. noemt – zal niet opzij gaan tenzij iemand haar daartoe dwingt.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Biden’s hoofdadviseur voor gezondheidskwesties shockeert social media
Kijk hoe Alejandro Mayorkas, the United States Secretary of Homeland Security, Biden zo geweldig vindt.
Clowns always be Clowns : https://www.youtube.com/shorts/xkdCsnKRdGI