Bestaan virussen?

In de context van de COVID-19 “pandemie” zijn veel mensen gaan inzien dat politieke en wetenschappelijke autoriteiten systematisch hebben gelogen over de oorsprong van de ziekteverwekker en over de noodzaak en de veiligheid van verplichte tegenmaatregelen, zoals lock-downs, maskers en vaccins. Sommige sceptici zijn nog verder gegaan en beginnen te twijfelen aan het bestaan van het virus dat verantwoordelijk is voor COVID-19, of zelfs aan het bestaan van virussen en ziekteverwekkende kiemen in het algemeen. Hier plaatsen we deze vragen in perspectief, schrijven Dr. Michael Palmer en Dr. Sucharit Bhakdi.

Voordat we specifiek ingaan op ziektekiemen en virussen, moeten we erkennen dat het publiek voldoende reden heeft om niet alleen politici, ambtenaren en de media te wantrouwen, maar ook de “wetenschappelijke gemeenschap.” Zelfs vóór de COVID-19 pandemie hadden verschillende hooggeplaatste leden van die gemeenschap de aandacht gevestigd op de betreurenswaardige staat van wetenschappelijke integriteit in medisch onderzoek. Bijzonder schrijnend is dit citaat van een voormalige hoofdredacteur van een van ’s werelds toonaangevende medische tijdschriften, Marcia Agnell [1]:

Agnell’s beoordeling wordt herhaald door The Lancet’s redacteur Richard Horton [1], vooraanstaand epidemioloog John Ioannidis [2] en Bruce Charlton, voormalig redacteur van Medical Hypotheses [3]. En, absiluut, deze toch al hachelijke toestand verslechterde nog verder tijdens de COVID-19 “pandemie.” Hier zijn enkele van de leugens over COVID-19 die door politici en hun wetenschappelijke hofnarren over de hele wereld werden verteld:

• het SARS-CoV-2 virus is van natuurlijke oorsprong, en sprong spontaan over van vleermuizen of schubdieren naar mensen;
• PCR-testen van asymptomatische patiënten is een geschikt middel om de verspreiding van COVID-19 op te sporen;
• de eerste COVID-19 golven dreigden het gezondheidszorgsysteem zodanig te overbelasten dat het noodzakelijk werd om de economie te vernietigen om “de curve af te vlakken”;
• algemene vaccinatie noodzakelijk was om de pandemie te overwinnen;
• ook al waren de vaccins “veilig en effectief”, gevaccineerde personen liepen nog steeds het risico besmet te worden door niet-gevaccineerde personen (maar niet door andere gevaccineerden).

Deze absurde en schaamteloze leugens zijn elders behandeld, bijvoorbeeld door cardioloog Dr. Thomas Binder [4]. We halen ze hier alleen aan om duidelijk te maken dat we in principe sympathiseren met de radicaal sceptische houding van een groot deel van het publiek. Toch denken we dat dit radicale scepticisme in sommige gevallen te ver is doorgeschoten en dat het spreekwoordelijke kind met het badwater is weggegooid. Om ons standpunt te onderbouwen, geven we een overzicht van de geschiedenis van de “kiemtheorie” van infectieziekten.

1. De opkomst van de kiemtheorie in de 19e eeuw

Het idee dat microben overdraagbare ziekten veroorzaken, werd aan het eind van de 19e eeuw geaccepteerd. De grootste pionier was Robert Koch, een Pruisische arts, die de bacteriële agentia ontdekte die miltvuur, cholera en tuberculose veroorzaken. Deze ontdekkingen maakten de weg vrij voor de preventie van dergelijke ziekten door hygiëne en toezicht.

Nog voor de ontdekkingen van Koch had de Hongaarse arts Ignaz Semmelweis ontdekt dat artsen de overdracht van puerperale sepsis van overleden op levende moeders konden voorkomen door antiseptisch handen wassen; maar omdat zijn empirische procedure geen theoretische basis had, werd deze uiteindelijk verlaten, ondanks het aantoonbare succes. Semmelweis zelf werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis, waar hij werd mishandeld en kort daarna overleed.

Semmelweis’ persoonlijke lot illustreert dat het publiek en de medische gemeenschap in die tijd zeker nog niet klaar waren voor de “kiemtheorie”, d.w.z. voor het idee dat ziekten werden veroorzaakt door tastbare kiemen die van de ene persoon op de andere konden worden overgedragen, maar die ook konden worden geïdentificeerd en bestreden. Het is daarom opmerkelijk dat de ontdekkingen van Koch binnen vrij korte tijd werden erkend en geaccepteerd. Al snel sloten andere onderzoekers zich aan bij de jacht op nog meer ziekteverwekkende bacteriën. Andere soorten ziekteverwekkers volgden al snel; zo ontdekte de Britse arts Ronald Ross in 1898 dat de parasiet die malaria veroorzaakt zich vermenigvuldigt in en wordt overgebracht door Anopheles muggen.

Wat was de oorzaak van deze snelle triomf van de kiemtheorie? Het lijkt redelijk om te zeggen dat zowel de betrokken wetenschappers als hun publiek ervoor zorgden dat het gebeurde. Robert Koch zelf was een ingenieus en nauwgezet experimentator. Hij legde zichzelf een strenge norm op om aan te tonen dat een bepaalde infectieziekte werd veroorzaakt door een specifieke microbe, de bekende “postulaten van Koch” [5]:

1. Het gegeven organisme moet regelmatig worden aangetroffen in het zieke weefsel van de besmette persoon of het besmette dier.
2. Het organisme moet in het laboratorium in een reincultuur kunnen worden gekweekt.
3. De reincultuur moet de ziekte produceren wanneer deze wordt toegediend aan proefdieren.
4. De organismen moeten worden aangetroffen in de experimenteel veroorzaakte ziekte en opnieuw kunnen worden teruggevonden in een zuivere kweek.

Hoewel het uitgebreide bewijs van Koch zeker overtuigend was, zou zijn snelle succes niet mogelijk zijn geweest zonder zijn publiek. Ook al was dit publiek aanvankelijk sceptisch, het was ook goed opgeleid en ruimdenkend. Het was nog niet afgestompt, cynisch en gedesoriënteerd door de voortdurende aanvallen van nepnieuws en rommelwetenschap.

De grote wetenschappers van de 19e eeuw waren vaak hobbyisten die hun eigen grillen en passies uitprobeerden. Ze waren dus onafhankelijk van externe belangen, vooral van financiële belangen. Ook academische onderzoekers waren meer afgeschermd van externe belangen dan de “hoge pieten” van de huidige geïnstitutionaliseerde wetenschap. Maar in de loop van de 20e eeuw werden wetenschappelijke onderzoeksinstellingen steeds afhankelijker van externe financiering, vaak gecontroleerd door machtige speciale belangen. Dit heeft de wetenschappelijke integriteit ernstig aangetast en ondermijnd. We kunnen ons alleen maar afvragen wat Robert Koch zou vinden van mensen als Christian Drosten en Tony Fauci. Wat te denken van het Berlijnse “volksgezondheidsinstituut” dat zijn naam draagt?

2. Succesvolle toepassingen van de kiemtheorie

Als een theorie met succes kan worden toegepast in de praktijk, suggereert dit dat deze waar is, of op zijn minst een goede benadering van de waarheid. De kiemtheorie kent vele nuttige toepassingen; ter illustratie geven we hier slechts enkele vroege voorbeelden.

Minder dan tien jaar na Kochs ontdekking van de miltvuurbacil isoleerde Friedrich Klein Streptococcus pyogenes, de bacterie die kraamvrouwenkoorts, roodvonk en verschillende soorten huidinfecties veroorzaakt. Deze ontdekking zou het eerdere succes kunnen verklaren van Semmelweis’ empirisch ontwikkelde procedures voor handdesinfectie om kraamvrouwenkoorts te voorkomen. Hygiëne, toezicht en verbeteringen aan de sanitaire voorzieningen maakten het mogelijk om uitbraken van darmziekten zoals cholera te voorkomen. De stad Hamburg, die aanvankelijk weigerde om dergelijke voorzorgsmaatregelen te nemen, werd in 1882 prompt getroffen door een uitbraak van cholera die duizenden levens eiste [6]. Robert Koch werd zelf belast met het toezicht op de invoering van hygiënische tegenmaatregelen, waardoor de uitbraak snel onder controle was.

Het was vooral dankzij dergelijke preventieve maatregelen dat infectieziekten werden overwonnen, zelfs voordat er specifieke behandelingen voor manifeste infecties beschikbaar waren. Dit wordt geïllustreerd voor tuberculose in Figuur 1. Malcolm Watson, een arts in de koloniale dienst van het Britse Rijk, bedacht succesvolle methoden om malaria onder controle te krijgen. Zijn werk, dat slechts een paar jaar begon nadat Ross had ontdekt dat de malariaparasiet door Anopheles-muggen werd verspreid, was voornamelijk gebaseerd op grondige en nauwgezette drainage van watergebieden en regulering van beken en stromen, waarbij kinineprofylaxe en behandeling van infecties slechts een secundaire rol speelden [7].

3. Kiemtheorie versus “terreintheorie” – een valse dichotomie

Tegenstanders van de kiemtheorie wijzen graag op de beslissende rol van de algemene gezondheidstoestand van de patiënt in de vatbaarheid voor infectieziekten. Dit principe wordt in feite geaccepteerd door de reguliere geneeskunde. Het belang van leeftijd en algemene gezondheid bij de prognose van longontsteking werd bijvoorbeeld als volgt samengevat door de beroemde Canadese arts William Osler:

Osler’s woorden, geschreven in 1892, zijn vandaag de dag nog steeds waar, grotendeels ongeacht de kiem in kwestie. Het maakt niet uit of de longontsteking wordt veroorzaakt door pneumokokken, het influenzavirus of SARS-CoV-2. Over het algemeen is het begrip “opportunistische” infecties die voorkomen bij mensen met een slechte algemene gezondheid en in een staat van immunosuppressie terug te vinden in de medische handboeken. Maar aan de andere kant, zonder een van deze opportunistische pathogenen zouden zelfs vatbare individuen geen infectieziekte oplopen.

Figuur 1 laat zien hoe, onmiddellijk na Kochs ontdekking van de tuberkelbacil, het sterftecijfer als gevolg van tuberculose sterk en langdurig daalde. Waarschijnlijk droegen zowel hygiëne als verbeteringen in voeding en algemene gezondheid bij aan deze verandering ten goede. Merk echter op dat er geen waarneembare omkering van deze trend is in de jaren 1930, d.w.z. tijdens de Grote Depressie. In dit tijdperk werden veel mensen plotseling in armoede gestort, wat waarschijnlijk ook de kwaliteit van hun voeding en hun weerstand tegen tuberculose zou hebben verlaagd. De voortdurende daling van de tuberculosesterfte in die jaren was waarschijnlijk te danken aan de voortdurende surveillancemaatregelen.

4. Niet alle besmettelijke pathogenen voldoen aan de postulaten van Koch

Af en toe lees je dat een pathogeen virus of andere microbe niet voldoet aan de postulaten van Koch, wat dan wordt geïnterpreteerd als bewijs dat het niet de ziekte veroorzaakt waarvoor het bekend is. Dit is misleidend. De postulaten van Koch vormen geen soort wiskundig axioma; ze moeten in hun historische context worden gezien.

Koch moest een publiek overtuigen dat aanvankelijk radicaal sceptisch was; dus hoe uitgebreider en rigoureuzer zijn bewijs, hoe gemakkelijker het voor hem zou zijn om te slagen. Het was dus heel logisch dat hij zich concentreerde op ziekteverwekkers die in een zuivere kweek konden worden gekweekt – in afwezigheid van andere levende wezens – en die vervolgens bij proefdieren konden worden geënt en zo vaak als hij wilde opnieuw konden worden geïsoleerd. Maar toen het idee van infectieuze ziekteverwekkers eenmaal in principe was doorgedrongen, werd het al snel duidelijk dat ze niet allemaal voldeden aan elk afzonderlijk postulaat in de canon. Rickettsia prowazekii en Treponema pallidum – de bacteriële agentia die respectievelijk tyfus en syfilis veroorzaken – kunnen bijvoorbeeld niet in zuivere kweek worden gekweekt en voldoen daarom niet aan het tweede, derde en vierde postulaat. Ze kunnen echter wel worden gekweekt in proefdieren en Rickettsia prowazekii ook in celkweek.

Virussen kunnen zich van nature alleen vermenigvuldigen in levende cellen, maar niet in een zuivere kweek. Daarom kan geen enkel virus aan de postulaten van Koch voldoen. We herhalen echter dat deze postulaten geen logische noodzaak zijn. Als er niet aan wordt voldaan, moet de vraag naar de oorzaak van de ziekte op een andere manier worden beantwoord.

5. Wat betekent het om een virus te isoleren?

Verschillende mensen hebben zeer vergaande kritiek geuit op de virologie als discipline. Zo publiceerden twintig artsen en onderzoekers onlangs een memorandum getiteld “Settling the Virus Debate” [9]. Daarin lezen we:

Verder maken de auteurs duidelijk dat ze het niet eens zijn met het gebruik van celculturen als onderdeel van de isolatieprocedure. Volgens hen kunnen celculturen op zichzelf brokstukken opleveren die voor virusdeeltjes kunnen worden aangezien, en daarom dringen ze erop aan dat een virus rechtstreeks moet worden geïsoleerd uit weefsels of lichaamsvloeistoffen van geïnfecteerde mensen of dieren. Dit bezwaar kan als volgt worden weerlegd:

1. De deeltjes van veel virussen hebben zeer karakteristieke vormen die waarschijnlijk niet verward kunnen worden met deeltjes die door levende cellen worden geproduceerd, of met resten die door dode cellen worden achtergelaten.
2. Er zijn veel biochemische methoden om virusdeeltjes te karakteriseren en bovendien om vast te stellen dat ze genetische informatie bevatten die kenmerkend is voor het virus en niet voor de gastheercelcultuur.
3. Niet alle virussen kunnen gemakkelijk in celculturen worden gekweekt. De virussen die dat niet kunnen, worden routinematig gekweekt in en rechtstreeks geïsoleerd uit proefdieren.

Een goed voorbeeld van zo’n dierstudie is gepubliceerd door Theil et al. [10]. Het betrof de isolatie van een nieuw virus uit gnotobiotische, d.w.z. verder kiemvrije varkens. De samenvatting van de studie luidt als volgt:

De studie toont zowel elektronenmicroscopische foto’s van de virusdeeltjes als het resultaat van een elektroforese-experiment dat het genetisch materiaal in deze deeltjes vergelijkt met dat van bekende virussen met een vergelijkbare morfologie (zie figuur 2). Het nieuwe virus kon in serie door meerdere varkens worden geleid zonder “verdund” te raken of helemaal verloren te gaan; het vermenigvuldigde zich dus duidelijk binnen die varkens. De infectie was aantoonbaar in de darmcellen van de varkens en veroorzaakte diarree. We zien geen redelijke bezwaren tegen de conclusie van de auteurs dat ze in feite het bestaan van een nieuw virus hadden vastgesteld dat darmziekte veroorzaakt bij varkens.

Hoewel directe isolatie vaak wordt gebruikt voor de eerste karakterisering van een nieuw virus, vergemakkelijkt het gebruik van celculturen de gevoelige en snelle routinedetectie van reeds bekende virussen aanzienlijk. Het is niet realistisch om te verwachten dat praktiserende virologen afzien van het gebruik van dit hulpmiddel om de radicale leunstoel-sceptici tegemoet te komen. Het is niet redelijk om virologen te verwijten dat ze hun werk op de meest efficiënte manier doen.

6. Virussen zijn divers

Virusdeeltjes verschillen aanzienlijk in grootte en vorm. Dit wordt geïllustreerd in figuur 3. Het elektroferogram in figuur 2 laat zien dat zelfs virussen met een vergelijkbare morfologie van elkaar kunnen worden onderscheiden met behulp van biochemische methoden. Tegenwoordig is het gebruikelijk geworden om de nucleotidesequenties van virusisolaten te bepalen, wat een nog fijnmazigere differentiatie oplevert. De kunstmatige aard van SARS-CoV-2 kan overtuigend worden aangetoond op basis van niets meer dan de nucleotidesequentie van het genoom [11].

De allereerste elektronenmicroscopische afbeelding van een virus – in dit specifieke geval het tabaksmozaïekvirus, dat tabaksplanten infecteert – werd in 1939 gemaakt door een team onderzoekers waartoe ook Helmut Ruska behoorde, de uitvinder van de elektronenmicroscoop [13]. Maar zelfs twee jaar eerder had Thomas Rivers alle reden om te schrijven, in zijn essay “Virussen en Koch’s postulaten” [14]:

Zelfs zonder deze structurele en biochemische verschillen is de diversiteit van virussen al duidelijk uit klinische observaties alleen. Geen enkele arts of verpleegkundige zal poliomyelitis verwarren met pokken of gele koorts met mazelen. Ook zal geen viroloog de virussen die deze ziekten veroorzaken met elkaar verwarren. Virussen hebben een overvloed aan goed gedefinieerde eigenschappen die hen ondubbelzinnig van elkaar onderscheiden, evenals van alle deeltjes die vrijkomen uit levende of stervende cellen die niet met een virus geïnfecteerd zijn.

7. Is het SARS-CoV-2 virus ooit geïsoleerd?

Ja, talloze keren. Een overzicht van dergelijke studies is gegeven door Jefferson et al. [15]. Een solide studie die een verband legt tussen virusisolatie, PCR en klinische bevindingen bij een serie gehospitaliseerde COVID-19-patiënten is gepubliceerd door Wölfel et al. [16]. Het is ook mogelijk om monsters van het gezuiverde virus te kopen bij de American Type Culture Collection. Deze zijn hitte-geïnactiveerd, maar ze zouden onderzoekers met de vereiste expertise en apparatuur toch in staat moeten stellen om de identiteit van het virus te bevestigen.

De legende dat SARS-CoV-2 nooit geïsoleerd is, is uitsluitend gebaseerd op de starre eis dat een dergelijke isolatie zonder gebruik van celculturen moet worden uitgevoerd. Zoals eerder opgemerkt, is de kans groot dat praktiserende virologen deze eis negeren en dat kunnen we ze niet kwalijk nemen.

8. Maar is COVID-19 niet gewoon de griep in een nieuw jasje?

Het was inderdaad opvallend dat gelijktijdig met de stijging van het aantal COVID-19-gevallen, het aantal griepgevallen een duikvlucht nam. Dit kan als volgt worden begrepen:

1. Het komt vaak voor dat infecties van de luchtwegen door meer dan één virus worden veroorzaakt. Als de tests niet uitgebreid zijn, zullen de gekozen tests de resultaten vertekenen.
2. De hysterie rond COVID-19 zorgde ervoor dat artsen selectief diagnostische tests uitvoerden voor COVID-19, met uitsluiting van andere ziekteverwekkers van de luchtwegen.
3. Er werden extreem soepele criteria gebruikt voor het diagnosticeren van COVID-19 infecties. Je hebt waarschijnlijk gehoord van de wijdverspreide problemen met fout-positieve PCR-tests.

De gebrekkige laboratoriummethoden konden alleen maar leiden tot veel valse diagnoses van COVID-19. De aldus gediagnosticeerde patiënten werden vervolgens meestal niet verder getest op griep, waardoor het aantal gediagnosticeerde griepgevallen daalde. Het niet testen op bacteriële ziekteverwekkers zorgde ervoor dat patiënten met bacteriële longontsteking niet herkend werden en niet de noodzakelijke behandeling met antibiotica kregen. Dit was slechts één van de vele vormen van medische wanpraktijken in het COVID-19 tijdperk die de echte oorzaken waren van de overmatige sterfte [17,18].

Conclusie

Hoewel we alle reden hebben om het huidige medische en wetenschappelijke establishment te wantrouwen en aan te klagen, mag dit er niet toe leiden dat we solide wetenschappelijk bewijs negeren waar het bestaat. De kiemtheorie in het algemeen en ook de virologie zijn zeer rijk aan dergelijk bewijs, ondanks hun recente verdraaiingen en misbruiken, die dringend moeten worden geïdentificeerd en gecorrigeerd. De remedie ligt echter niet in radicaal scepticisme dat grenst aan nihilisme. In plaats daarvan moeten we de geest van rigoureuze maar onbevooroordeelde debatten, die de medische wetenschap ooit groot maakte, heroveren en nieuw leven inblazen.

Referenties

1.  Gyles, C. (2015) Skeptical of medical science reports?. Can. Vet. J. 56:1011-2
2.  Ioannidis, J.P.A. (2005) Why Most Published Research Findings Are False. PLoS Med. 2:e124
3.  Charlton, B. (2012) Not Even Trying: the corruption of real science (University of Buckingham Press).
4.  Binder, T. (2021) The Prevailing Corona Nonsense Narrative, Debunked in 10 or 26 Minutes.
5.  Grange, J.M. and Bishop, P.J. (1982) `Über Tuberkulose.’ A tribute to Robert Koch’s discovery of the tubercle bacillus, 1882. Tubercle 63:3-17
6.  Tárnok, A. (2020) The Cholera Epidemics in Hamburg and What to Learn for COVID-19 (SARS-CoV-2). Cytometry A 97:337-339
7.  Watson, M. (1915) Rural sanitation in the tropics (John Murray).
8.  Wikipedia (2024) History of tuberculosis.
9.  Cowan, T. et al. (2022) Settling the Virus Debate.
10.  Theil, K.W. et al. (1985) Porcine rotavirus-like virus (group B rotavirus): characterization and pathogenicity for gnotobiotic pigs. Journal of clinical microbiology 21:340-5
11.  Yan, L. et al. (2020) Unusual Features of the SARS-CoV-2 Genome Suggesting Sophisticated Laboratory Modification Rather Than Natural Evolution and Delineation of Its Probable Synthetic Route. Preprint DOI:10.5281/zenodo.4028830
12.  Goldsmith, C.S. and Miller, S.E. (2009) Modern uses of electron microscopy for detection of viruses. Clin. Microbiol. Rev. 22:552-63
13.  Kausche, G.A. et al. (1939) Die Sichtbarmachung von pflanzlichem Virus im Übermikroskop. Naturwissenschaften 27:292-299
14.  Rivers, T.M. (1937) Viruses and Koch’s Postulates. J. Bacteriol. 33:1-12
15.  Jefferson, T. et al. (2020) Viral cultures for COVID-19 infectivity assessment. Systematic review. Clin. Infect. Dis. ciaa1764
16.  Wölfel, R. et al. (2020) Virological assessment of hospitalized patients with COVID-2019. Nature 581:465-469
17.  Rancourt, D.G. et al. (2021) Nature of the COVID-era public health disaster in the USA, from all-cause mortality and socio-geo-economicand climatic data.
18.  Rancourt, D.G. et al. (2022) COVID-Period Mass Vaccination Campaign and Public Health Disaster in the USA. ResearchGate DOI:10.13140/RG.2.2.12688.28164

---

---

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Het magische moment

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: